Column Claudia de Breij: Op naar het stembureau!

Ik mag op deze plek graag tekeer gaan over welke politicus ik nú weer schandalig bezig vind – maar vandaag niet. Vandaag vind ik er veel goed, en ik mag er maar op eentje te stemmen. Zoveel opties! Toen Donald Trump jaren geleden aan de macht kwam, was een van zijn eerste wapenfeiten zich bemoeien met baarmoeders over de hele wereld. Vrouwen, en vooral die in ontwikkelingslanden, mochten niet meer zelf beslissen over of en zo ja, wanneer ze kinderen wilden krijgen. The Don moest de zwaar christelijke Republikeinse achterban die hem aan zijn nieuwe baan had geholpen tenslotte iets teruggeven. De evangelicals kregen de Global Gag Rule, een contract dat ‘aan abortus gerelateerde activiteiten van maatschappelijke organisaties in ontwikkelingslanden aan banden legt’. Kortom: organisaties die dit contract met Amerika ondertekenden, mochten vrouwen niet meer helpen aan informatie, onderzoek of dienstverlening bij abortus. Dat betekende achtmiljoen extra ongeplande zwangerschappen, driemiljoen onveilige abortussen en ruim 15.000 jonge vrouwen die overleden aan de gevolgen daarvan. Met één handtekening. Thank you Don.En de internationale gemeenschap? Die zweeg. De héle internationale gemeenschap? Nee, één minister uit een klein landje aan de Noordzee bood dapper weerstand en maakte het de patriarchale overheerser behoorlijk lastig: Lilianne Ploumen. Zij was destijds Minister van Buitenlandse Handel n Ontwikkelingssamenwerking en besloot dat dit niet ging gebeu-ren terwijl zij toekeek. Ze richtte She Decides op. Een internationaal fonds voor kraamzorg, seksuele voorlichting en veilige abortussen in arme landen. Dat fonds heeft wereldwijd miljoenen opgehaald en daarmee dus ook miljoenen vrouwen geholpen. Omdat één vrouw, Lilianne Ploumen, gewoon niet bang was.‘Goh’, dacht ik toen. ‘Als die de PvdA nog eens gaat leiden, stem ik PvdA.’

Enfin.

In 2016 was ik in Libanon om met eigen ogen te zien hoe het er daar, in de vluchtelingenkampen vlak over de grens met Syrië, aan toe ging. We hadden overvolle opvangcentra, hier schreeuwde iemand ‘AZC Nee’, daar beweerde een ander ‘Wir schaffen das’. Ik wist niet wat ik ervan moest denken en ging op onderzoek uit. Ik reisde de route die de vluchtelingen hadden afgelegd, maar in tegengestelde richting – en veel comfortabeler. Dat bracht me van het asielzoekerscentrum in mijn eigen stad naar de illegale kampen in Griekenland tot, uiteindelijk, dichtbij waar de ellende was begonnen. In Libanon, waar ene Sigrid Kaag, een Nederlandse diplomate, destijds werkte als Speciaal Coördinator van de Verenigde Naties. Wat een beschaafde, wijze vrouw. Door alles wat ik daar over en van haar hoorde dacht ik: ‘Als die nog eens de Nederlandse politiek in gaat, dan stem ik op haar.’ En dan heb ik het nog niet eens over Vera Bergkamp, over Khadija Arib, over Renske Leijten, over Pieter Omtzigt, over zoveel andere hardwerkende politici over wie de zo gemiste Max van Wee-zel vlak voor zijn dood zei: ‘Ik heb veertig jaar in Den Haag rondgelopen en heel veel stommiteiten en dubieuze compromissen gezien, maar toch altijd gedacht: ja, dat is niet omdat het slechte mensen of zakkenvullers zijn.’ Als Max het zegt, of zei, dan is het zo. Op naar het stembureau!

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!