Column Claudia de Breij: Onbezorgd

Onbezorgd ben je altijd achteraf. Je kunt niet, op het moment dat je het bent, beseffen dat je onbezorgd bent. Alleen met terugwerkende kracht weet je: toen. Wat waren we toen, toen we nog niet wisten wat ons te wachten stond, gelukkig. 

Gisteravond schitterde mijn jongste zoon in het eindtoneelstuk van groep 8. Hij was de allerbeste – net als alle andere kinderen. Als je wilt weten welke ouders bij welk kind horen, hoef je op zo’n avond alleen maar de kijkrichting van de mensen in het publiek te volgen. Die blik op het toneel heeft niks te maken met waar de dramatische handeling zich op dat moment voltrekt, maar met waar het eigen kind zich op het podium bevindt. Daar! Kijk ’m. Dat stille spel! Kom daar maar eens om, Pierre Bokma.

Twee jaar geleden zaten we ook in dit gymzaaltje, toen als losse huishoudens, ieder aan een ander tafeltje. We keken naar de film die de leerlingen hadden gemaakt, een toneelstuk met een volle zaal kon destijds niet vanwege de pandemie. Gelukkig vond mijn oudste zoon dat destijds even fantastisch als mijn jongste nu zijn toneelstuk – onbezorgdheid is ook iets heel persoonlijks. Waar wij twee jaar geleden allang blij waren dat het door kon gaan, dat er tenminste iets van een afscheidsritueel was geregeld, was het voor hem het enige afscheid van zijn basisschoolperiode dat hij ooit mee zou maken. En dus volmaakt.

Wij zaten ons gisteravond dolgelukkig te verbazen over de volle zaal, de snotterige kinderen en de omhelzende juffen. Alles wat altijd gewoon was geweest was weer gewoon. Maar we waren zuiniger

op de belevenis. We weten nu dat het anders kan. Jammer dat je daar twee van die kutjaren voor nodig hebt. 

Onbezorgd ben je altijd achteraf, dat kan niet anders. Probeer het maar eens níet doodnormaal te vinden dat de oorlog ver weg is. De armoede bij een ander. Amerika nog nét een democratie. Dat de zomer warm wordt, maar niet verzengend. Dat de gletsjers smelten, maar niet in de achtertuin. Dat je geliefde naast je zit en begrijpt wat je vertelt. Dat het vuilnis wordt opgehaald. Dat er van alle cellen in je lichaam niet één raar is gaan delen terwijl je sliep. Dat de post bezorgd wordt, dat de zon schijnt, dat het regent, dat het huis niet scheurt, dat de buren je niet hebben aangegeven om je overtuigingen.

Dat je nu een kop koffie gaat zetten om toch de krant maar eens te gaan lezen omdat al deze zogenaamde zegeningen tellen stiekem het tegenovergestelde zijn van onbezorgd de dag beginnen.

Onbezorgd kun je alleen maar achteraf zijn – het heeft geen zin om het te proberen nu je het nog bent

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!