Column Claudia de Breij: Joggingbroek

We waren in Wenen, want daar mocht alles gewoon. Cafés. Theaters. Alles open.

Nou ja, als je overal de typisch Oostenrijkse gastvrijheid van drie gedetailleerde vaccinatiebewijzen tonen tolereerde, dan wel. Met een negatieve PCR-test erbij mocht je zelfs naar de opera! En het was het waard. Ik hou niet eens bijzonder veel van opera, maar de ervaring van mensen die voor een volle zaal op een podium staan te stralen en presteren omdat ze daar voor doorgeleerd hebben en een onverzadigbaar applaudisserend publiek aan het slot was zo mooi dat ik me er desnoods voor had laten fouilleren, ondervragen en anaal visiteren.

Maar ik kan niet wachten tot we weer van die QR-onzin af zijn, of het nou in Oostenrijk is of hier. Ik ga er niet over (en ik ga er ook niet over in discussie, want ik gá er dus niet over, discussieer maar lekker met de overheid) maar wat een verademing zal het zijn als we niet meer zo op scherp hoeven staan. Als ik weer over alles kan praten met die paar mensen in mijn omgeving van wie ik weet dat zij net als ik hun best doen om het niet over vaccinaties en codes te hebben – omdat we nogal anders in de wedstrijd zitten. Maar te veel van elkaar houden om het op de spits te drijven.

Ik leer er veel van. Vroeger, voor maart 2020, had ik altijd mijn mond vol van hoe belangrijk het wel niet was begrip te tonen voor andersdenkenden. Nu, bijna twee jaar later, weet ik dat dat niet betekent dat suffe dozen begrip moeten hebben voor mijn kekke progressieve wereld-beeld, maar vooral dat ik begrip moet zien op te brengen voor mensen die andere keuzes maken dan ik.

In het begin was het makkelijk. Hoelang kon die pandemie nou duren? Wel of niet een vaccin, wel of niet een mondkapje, wel of niet meedoen – we waren er toch zo vanaf, hoelang kan zo’n lockdown nou duren?Nu, zoveel maanden later, weet ik uit ervaring dat het loont om af en toe je mond te houden. Om te luisteren, ook. Wordt het ooit weer zoals vroeger? Komen we nog uit de loopgraven – en uit onze jogging-broek?

Dat laatste betwijfel ik. Iedere winkel, van jong en hip tot Chanel en Versace, verkoopt nu variaties op de joggingbroek. Casual of couture, er is geen kledingzaak meer waar ze niet hangen. We zijn voorgoed vergroeid met ons bankstel, als er nu niet snel een einde komt aan maatregelen en we weer uit kunnen, met elkaar dansen in plaats van discussiëren en samen, driewerf geboosterden en ongevaccineerden altezamen, ritueel onze joggingbroeken verbranden.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!