Column Claudia de Breij: Grenzen

De amateurviroloog in mij heb ik gedurende de hele coronacrisis steeds aardig het zwijgen op kunnen leggen. Zelfs toen de bakker en de nagelstyliste over ventilatie en aerosolen spraken, liet ik mijn innerlijke Ab Osterhaus veilig zwijgen achter een glaasje rode wijn.

Als amateurgedragsdeskundige daarentegen kan ik niet meer zwijgen.
Beste premier Rutte, minister De Jonge en Jaap van Dissel, hier het dringende advies van het Pink Team.

HET IS NIET EERLIJK!
Waarde excellenties, dat is het gevoel dat wij, de burgers krijgen van uw, naar mijn stellige overtuiging goedbedoelde, beleid. Voetbal kijken mag niet, kerk bezoeken wel, theater een beetje maar niet overal. Lieve mannetjes, dat slaat he-le-maal nergens op. Ik zou het eigenlijk niet hardop moeten zeggen, want toevallig val ik persoonlijk eens aan de leuke kant van de lijst omdat ik in Carré speel en Carré een ontheffing heeft gekregen voor 250 personen (terwijl er veel meer mensen op anderhalve meter in kunnen, maar als we zo gaan beginnen, komen we er achter dat álles nu oneerlijk is en dan gaan we om half tien ’s ochtends al aan de wijn). Maar het is niet eerlijk. En als het niet eerlijk is, zaai je verdeeldheid. Ik probeer weleens wat mensen op te voeden hier in huis, en als zij mogen kiezen tussen: een van de twee wel een snoepje en de ander niet, dan kiezen ze nog liever voor allebei geen snoepje of ze bijten hem doormidden om het alsnog te delen. Want anders is het NIET EERLIJK. Iedereen die niet door wolven of idioten is opgevoed weet dat het mis gaat als sommige dieren gelijker zijn dan anderen. Dit beleid, waarde excellenties, zet groepen tegenover elkaar die elkaar veel liever zouden steunen. Van mij mogen kerkgangers en voetbalsupporters even veel of weinig als ik. Niet meer, niet minder.

HIJ VRAAGT NIET OM EEN KOEKJE, HIJ VRAAGT WAAR DE GRENS IS.
Toen ik zelf nog geen kinderen had, was ik eens bij een vriendin op bezoek wier jonge zoon blééf jengelen om een derde koekje. Ik wilde met haar praten over het leven en andere dingen die haar voor het baren interesseerden, maar het volume van het kind maakte dat onmogelijk. ‘Geef hem gewoon een koekje,’ zei ik, ‘dan kunnen we even kletsen.’ Maar zij zei: ‘Hij vraagt niet om een koekje. Hij vraagt waar de grens is. En die is hier.’ Ze had gelijk en ik heb nog vaak aan haar woorden gedacht als ik zelf worstelde met gillende kinderen. Wie vraagt waar de grens is, doet dat door er overheen te gaan. En mag je als Jaap van Dissel zijnde wel zeggen dat de Tweede Golf door ‘vakantievierende jongeren uit Spanje’ is veroorzaakt wanneer je zelf zei, toen ze vroegen of vliegen wel veilig was zonder anderhalve meter afstand in een vliegtuig, dat het ‘anders niet rendabel is om te vliegen’. Daarmee zeg je dus: Vlieg maar mensen! En mag je als Rutte en De Jonge wel mopperen op ‘ons gedrag’ als je de teststraat op Schiphol ontoegankelijk en grotendeels gesloten houdt?

Iedereen die weleens opvoedt (ook zichzelf) weet dat een grens is om ietsje overheen te gaan, niet om ervóór al te stoppen. Dus heb de moed om grenzen te stellen en doe het eerlijk.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!