Column Claudia de Breij: Goeie test

Ferd Grapperhaus had moeten aftreden.
Maar ja. Als ik Ferd Grapperhaus was, was ik dan afgetreden?
Oh nee. Ferm blijven. Ik zei: Ferd Grapperhaus had moeten aftreden!
Zo, dat heb ik maar even gezegd. Het zal een bekwaam minister zijn, en dus was het een groot verlies voor de rechtsstaat, maar het feit dat we sinds hij de coronaregels overtrad allemaal geen strafblad meer krijgen wanneer we de coronaregels overtreden is zéker een groot verlies voor de rechtsstaat. Niet het schrappen van het strafblad – misschien is dat een goede beslissing, daar weet ik te weinig van – maar wel dat het gebeurde ‘naar aanleiding van de misstap van de minister’.
Regels en wetten werken alleen als voor elke burger hetzelfde geldt.
Dat moet ook wel, want de meeste mensen mogen dan wel deugen – maar niet de hele tijd. In ons allemaal schuilt een prins die toch even naar Griekenland wil, of een minister die uit liefde zijn schoonmoeder omhelst. We zijn mensen.
Ikzelf ben in elk geval geen haar beter. Gisteren werd ik gebeld door mijn beste vriendin. (Tot op welke leeftijd mag je die terminologie trouwens gebruiken? We kennen elkaar van de middelbare school, daar komt de term nog vandaan. Maar ja, we roken ook niet meer stiekem op het toilet tijdens aardrijkskunde, dus misschien is die tijd een beetje voorbij. Toch: beste vriendin.)
Ze was hier maandag nog geweest, dus haar belletje verbaasde me – hadden we iets onbesproken gelaten tijdens onze urenlange wandeling rond de singel of anderhalve meter afstand-wijn hier thuis?
‘Ik zal maar met de deur in huis vallen,’ opende ze. ‘Ik heb corona.’
Hoe te reageren? Oh ja, eerst vragen hoe het met háár is. Niet direct denken aan alle afspraken die nu niet door kunnen gaan, of dat nou zeer doet, als ze met zo’n wattenstaafje mijn neus ingaan, en voel ik nou een kriebel in mijn keel?
‘Ja, ik voel me wel goed,’ zei mijn beste vriendin. ‘Maar sinds ik weet dat ik het heb, ben ik wel gaan hoesten.’ Ze meldde het alsof ze deze kerst toch maar naar de nachtmis ging, ondanks dat ze niet gelovig was.
‘Heel goed,’ zei ik dan maar. ‘Oh nee. Maar: nu moet ik me dan ook laten testen, hè?’
‘Ja, ‘ zei ze. ‘Sorry! Echt sorry Clau!’
Ik moest ineens onbedaarlijk giechelen van de hele situatie. Het was alsof we bij de rector moesten komen omdat we hadden gespijbeld.
‘Hihi. Geeft niks hoor. Ik ga een test regelen. En alles verder afzeggen. Hou je taai.’
De GGD was al naar bed, die bleek van 8.00 tot 20.00 bereikbaar. Morgen bellen. Alles afzeggen dan maar vast.
Even, heel even kwam mijn ‘inner Ferd’ naar boven. Alles afzeggen? Ik heb toch geen verschijnselen? Ik voel me goed. We hebben elkaar niet omhelsd en steeds afstand gehouden. De kans is zo klein – ho.
Als iemand anders me zou vertellen dat ze was gebeld door iemand met corona die ze langer dan een kwartier had gezien, zou die zich dan moeten laten testen? Kortom. Volgende week op deze plaats: de uitslag!

Meer Claudia de Breij? Lees haar column elke week in de VARAgids!