Column Claudia de Breij: Gewoon

Straks, ‘als alles weer mag’, wat zullen we dan genieten van dansen, drinken, samenzijn! Zingen in het stadion! Uitgaan tot de avondklok voorbij is en het alweer licht wordt! Tongen zonder mondkapje! Of is als alles weer normaal is alles gewoon weer ‘normaal’? Kun je genieten van het gewone, zolang dat gewoon is? ‘Wat leek de vrede mooi toen het nog oorlog was, hè?’ verzuchtte iemand in een documentaire over de Bevrijding. Vijf jaar duurde het dromen van een luilekkerland vol eten en drinken, vrienden en geliefden. In de praktijk bleek het: doden betreuren, schaamte verhullen, puinhopen opruimen, land herbouwen, wonden likken en trauma’s verwerken (of beter gezegd: wegstoppen).

[Disclaimer: de oorlog was veel erger. De oorlog is niet te vergelijken met de coronacrisis. Dat gezegd hebbende:] Zullen wij straks, ‘als alles weer mag’, echt goed kunnen genieten van ons leven? We hadden het erover bij het avondeten. Mijn kinderen zijn 12 en 10. Voor hen duurt deze pandemie dus al een veel groter deel van hun leven dan voor ons. Toch zijn ze er monter en sterk onder, maar ik ben heel benieuwd hoe zij hier op terugkijken als ze volwassen zijn. Of zij zich bij ieder concert tussen een dampende mensenmassa zullen realiseren: ‘Dit kon vroeger niet. Wat heerlijk is dit. Ik ga nog wat dichter bij de moshpit springen’. Of zij tegen hún kinderen zullen zeggen: ‘Wil je niet naar school? Wees blij dat je mag! Toen ik zo oud was als jij zat ik thuis, achter een krakende iPad!’

We hadden het er een tijdje over, en kwamen er niet helemaal uit. Kun je genieten van wat gewoon is? Een voorbeeld (dat ik van mijn vrouw niet mocht geven tijdens het eten, maar ik deed het toch en nu weer, maar dat u dus weet dat zij het niet vindt kunnen) dat voor mij de situatie goed samenvat is dit. Stel: je kunt niet naar de wc. Je kunt er wel naartoe, maar er komt niks uit. Je stoelgang stokt, je moet, maar je kan niet. Hoe dat voelt. Dat kent iedereen toch? En dat je dan na misschien wel twee of drie dagen dan eindelijk weer een keer kan poepen en hoe blij je dan bent. Die blijdschap. Die opluchting. Dat geluk, dat je lichaam gewoon doet wat het moet doen. Dat wil je vasthouden. Je denkt: vanaf nu ga ik elke dag bidden om mijn darmen te bedanken. Elke morgen mediteer ik om stil te staan bij de wondere werking van mijn lichaam. Wat een zegen! Ik ga nu in mijn zwembroek in de sneeuw liggen en daar een filmpje van op Instagram zetten, gewoon omdat ik zo blij ben dat mijn lichaam zo heerlijk kan vertrouwen op mijn darmflora en -fauna.

Maar dat doe je nooit. Als alles normaal is, ben je niet voortdurend dankbaar dat het normaal is. Dan ís het leven gewoon. Misschien is dat geluk.