Column Claudia de Breij: Dement

Ze wordt dement’, zei een vriendin. ‘Welnee’, riepen wij. ‘Ze is gewoon dom.’
Als dit over mijn oma ging zou ik boze brieven krijgen van 50PLUS, Omroep Max en de Ouderenbond, maar het gaat over onze poes. Zeggen dat je huisdier dom is mag. Zelfs de Partij voor de Dieren kan er niet op tegen zijn. Een huisdier hoort namelijk een beetje dom te zijn, anders kan het onmogelijk harmonieus samenleven met zoiets dodelijk vermoeiend als een gezin.
Onze poes staat graag onnodig te mauwen bij de buitendeur, of je even open wil doen, haar schitterende kattenluik onderwijl onnozel negerend. Het kattenluik, door ons al lang geleden geplaatst – met vereende krachten en eindeloze dierenliefde. (Lees: na veel ruzie over monumentale elementen van het huis en dat je daar toch snotverju geen plastic luik in gaat boren).
Of was het gespeeld onnozel? Is onze poes eigenlijk hoogbegaafd, en snapt zij dat het door de open deur lekkerder naar binnen glipt dan je mollige lichaam keer op keer door zo’n nauw luikje te moeten rebirthen?
‘Ze wordt dement’, hield die vriendin aan. ‘Ze poept en plast op rare plekken.’
‘Welnee,’ zeiden wij. ‘Ze is gewoon dwars.’
Onze poes heeft de gewoonte ons na een weekend weg of een nachtje met een poezenoppas te verwelkomen met een drol op het tapijt. ‘Protestpoepen’, noemden wij het. ‘Ze wordt echt dement,’ hield de poezenfluisteraar aan. ‘Hoor dan. Ze blijft maar miauwen. Ze vergeet steeds dat ze heeft gegeten.’ Dat is wel een beetje waar. Je kan haar blijven voeren, ze heeft steeds weer trek. Maar ja, ik heb ook weleens zo’n vreetbui, en de manier waarop ze erbij mauwt klinkt eerder hoogintelligent dan dement. Ze imiteert namelijk precies de intonatie waarop onze kinderen ‘mama’ zeggen. Tenminste, dat hoor ik erin. Sinds ik dat aan de keukentafel hardop heb gezegd, is het hele gezin ervan overtuigd dat niet de poes van het padje aan het raken is, maar ik.

‘Ze wordt dement,’ moest ik vaststellen. Op de radio, bij het programma Stax&Toine (wat ik trouwens graag Stax óf Toine zou willen noemen, je ziet nog vaker tegelijk de zon en de maan dan je Stax en Toine tegelijk kunt horen) was een dierenarts te gast. ‘Een op de drie al wat oudere katten wordt dement,’ zei die. Dat kon je merken aan het poepen en plassen buiten de bak, vergeten dat ze al hebben gegeten en het lange tijd gedesoriënteerd naar een niet logisch te verklaren punt in de ruimte staren.
Ik zocht de poes en zag haar, zoals vaker de laatste tijd, in een hoek van de kamer naar de muur zitten kijken. Als een hoge econoom naar een exit strategie, zo gefocust op de muur, alsof daar zich elk moment een wereld kon openen vol werkgelegenheid, gezondheidswinst en ingehaalde schoolachterstanden.

De poes is dus dement. Of gewoon coronamoe.