Column Claudia de Breij: Blauw kleed

Het is echt een heel mooi kleed. Blauw, in een schakering die verkopers in interieur-designzaken ‘gewaagd’ zouden durven noemen. Een ondefinieerbaar soort blauw waar je de gebruikers van het eeuwig naar een onderbreking van de verveling verlangende internet dagen mee bezig zou kunnen houden. De hashtags #groenblauw of #blauwgroen werden trending topic in een poging de definitieve waarheid vast te stellen, waarna wetenschappers zouden uitleggen dat ieder mens dit anders ziet vanwege ‘iets met hersenen en de bolling van het oog’.

De talkshowtafel van HLF8 zou erover verder discussiëren en Jack van Gelder zou dan beweren dat het petrol is, petrol, en verder moet iedereen gewoon zijn mond hierover houden, dat woke gezeik over kleur ook altijd, ik ben kleurenblind, ik zie geen kleur, voor mij is elk kleed gelijk.

Op1 had naar aanleiding van wat ‘de kleurendiscussie’ was gaan heten Eppo van Nispen tot Sevenaer geinige oude zwartwitfilmpjes over dit thema uit het Nederlands Instituut voor Beeld & Geluid laten halen en bij Khalid & Sophie zong Son Mieux een aangepaste versie van hun hit ‘Multicolor’. Johan Derksen zei in VI dat het gezeik over groenblauw en blauwgroen Randstedelijke onzin was en haalde snoeihard uit naar vloerkleden, vrouwen en vooral vrouwen met vloerkleden. De Correspondent publiceerde een drieduizend woorden tellend essay over de neokoloniale houding van waaruit, zonder enige kennis van zaken over het land waar het kleed geknoopt was, noch de traditie van waaruit de kleur werd gekozen, een triviale meme werd gecreëerd om mee te scoren over de rug van minder geprivilegieerden. Rutger Bregman vond dat we gewoon allemaal beter ons best moesten doen. In alles.

Nou, zo’n kleed dus. Met zo’n kleur. Dat je denkt: er staat iets op het spel. En het kostte een godsvermogen, dat ook. Dus dat die kleur op vierentwintig verschillende plekken door vreemde donkere vlekken werd ontsierd, dat dóet wat met een bankzitter. Dat brengt onrust, niet te stelpen door de focus te verleggen naar de televisie nee, je blijft naar die vlekken kijken. Die raar ruiken bovendien, een vreemd soort vies. Als je erop gaat liggen om te stoeien geef je je gauw gewonnen, niet omdat je je veertienjarige zoon niet meer aankan, maar omdat je zo snel mogelijk van dat gore kleed af wilt zijn.

Nu is het kleed gereinigd, de vlekken zijn nauwelijks meer zichtbaar. Opgelucht laat ik me erop vallen, verwikkeld in een wederzijdse kieteldood, maar ook nu stuif ik zo snel mogelijk ‘ik geef me over’ roepend overeind. Niet omdat ik mijn twaalf- jarige zoon óók al niet meer aankan, maar omdat het nog steeds zo goor ruikt, het gereinigde kleed.

Er blijkt een spray te zijn, een spray met een enzym dat de geur van dierlijke urine oplost. En maskeert met een citroengeur, dat ook. Als ik de bus heb leeggespoten ruikt het alsof ik op de camping sta en mijn tent is afgebrand door een citronellakaarsje, maar het rare geurtje is eindelijk verdwenen.  De poes staat naast het kleed met een teleurgestelde blik. ‘Nou lekker dan. Kan ik verdomme weer helemaal opnieuw beginnen,’ zie ik haar denken.