Column Claudia de Breij: Verantwoordelijk

Was Maria in Moria, dan was Jezus van de ratten besnuffeld.
En niet alleen besnuffeld. Baby’s worden in de vochtige tenten in het kamp op Lesbos, midden in Europa, ’s nachts door ratten gebeten.
Artsen zonder Grenzen is begonnen met inentingen tegen tetanus omdat baby’s in de vochtige tenten ’s nachts door ratten worden gebeten. Ik zeg het nog maar een keer. BABY’S WORDEN DOOR RATTTEN GEBETEN.
Was Jezus nu geboren, dan hing de messias over drieëndertig jaar toch met een teentje of twee minder aan het kruis.
De bijbel, waar ik weliswaar niet zo veel van weet dat ik met honderden andere idioten op zondag een dodelijk virus door mijn dorp ga zitten verspreiden in de kerk, leert ons veel prachtigs. Dat verhaal van Jezus bijvoorbeeld, dat is zo mooi omdat het sprookjesachtig vertelt dat het állerbelangrijkste zich juist kan voordoen als iets onbeduidends.
De zoon van God, de allergrootste, juist in een stal, juist in armoede. Dat is goed gevonden, van de schrijver (of van God, maar ik maak daar geen onderscheid tussen. Scheppen is scheppen). Die stal. Een vijfsterrenverblijf vergeleken met een tent op Moria. De metafoor is stuk, die doet het voor ons niet meer. Want stallen hebben we hier veel te veel, maar 500 kinderen opnemen in ons land kunnen we niet. Zelfs honderd krijgen we niet voor elkaar. Je schaamt je toch kapot.
Wij brengen in ons land kinderen niet van een armoedige kribbe naar een zacht wiegje, nee, wij jagen gezinnen juist van een huis naar een stal. Gezinnen met een meestal ets exotischer achternaam dan Hoekstra of Wiebes. Ze zijn van overheidswege kapotgemaakt – maar over institutioneel racisme gaan we het láter hebben, een andere keer, ‘nu eerst maatwerk leveren om de gezinnen te compenseren’, murmelen politici haast stikkend in de meel in hun mond. Als politici in Nederland niet aftreden wanneer ze duizenden gezinnen, door middel van een belastingdienst die zich gedraagt als afpersende mafia, aan de rand van de afgrond hebben gebracht, wie is dan verantwoordelijk? Als Pieter Omtzigt en Renske Leijten niet zo hard hadden gewerkt om hun collega’s in Den Haag ter verantwoording te roepen, wat was er dan gebeurd? Als Trouw-journalist Jan Kleinnijenhuis en RTL-Nieuws-journalist Pieter Klein niet hun journalistieke plicht hadden gedaan, maar net als OP1-eindredacteur Rachel Franse zouden zeggen: ‘We willen debat, dat vinden mensen ontzettend fijn om naar te kijken. Hoe scherper hoe beter, dan kun je thuis een oordeel vellen: sta ik aan die kant of aan die kant?’
Niet alles kun je afdoen met een zelf te vormen mening. Soms, nee meestal, nee altijd, gaat het maar om één ding: de waarheid. 
Wie is verantwoordelijk?
Als Asscher als enige überhaupt zijn excuses aanbiedt terwijl Hoekstra, Wiebes en Rutte heel hard in een hoekje met hun vingers in hun oren lalala zitten te zingen in de hoop dat dit overwaait als een virus in een volle kerk, wie is dan verantwoordelijk?
Als wij met zijn allen zorgen dat de partijen die dit op hun geweten hebben leiden in de peilingen, wie is dan verantwoordelijk?

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!