Cold Feet S6: géén slappe reünie

 

Van 1997 tot en met 2003 was de Britse serie Cold feet vijf seizoenen lang een internationale tv-hit. Het gevolg van uitstekende, innemende acteurs die goed in hun rol zaten, van intelligente scripts en van een voor die tijd gelikte vormgeving en soundtrack. Maar de belangrijkste troef was de meedogenloze herkenbaarheid van Cold feet. Twee stellen dertigers proberen hun koudwatervrees (‘cold feet’ in het Engels) voor volwassenheid te overwinnen door te beseffen dat hun opgerekte adolescentie langzamerhand plaats moet maken voor huwelijken, hypotheken en Huggies. Eén wat ouder stel dat de veertig nadert, laat zien waar dat volwassen gedrag toe kan leiden: maatschappelijk succes, zeurende kinderen, drukkende verantwoordelijkheden, dwarse nannies en overspel en alcoholisme. Dit alles in het Manchester van rond de eeuwwisseling, toen de Koude Oorlog was begraven, het internet was geboren en de bomen en de beurskoersen tot in de hemel groeiden.

De karakters in Cold feet hadden het in materieel opzicht overwegend zo goed – hoewel we ze bijna nooit zagen werken en ze vooral meemaakten in hun schier eindeloze vrije tijd, doorgebracht in over-gedesignde huizen, bars en restaurants – dat ze zich optimaal konden concentreren op hun verlangens, relaties, onzekerheden, materialisme en algeheel navelstaren. Enerzijds onuitstaanbare neurotische yuppies, anderzijds sympathieke en herkenbare types met ongeveer dezelfde problemen en luxe-problemen als de grote schare kijkers destijds.

Ook dit zesde seizoen is weer vooral het werk van één persoon, al sinds het begin de bedenker, schrijver, bewaker en executive producer van Cold feet. In deze tijd waarin televisieseries worden geschreven door grote teams in writers rooms, is Mike Bullen een uitzondering. Hoewel hij uiteraard hulp kreeg, is zijn persoonlijke gezwoeg achter de tekstverwerker al die jaren het geheim van de serie. Dat, en Bullens eigen leven want de hoofdpersonen zijn gebaseerd op vrienden van de schrijver, die de acteurs indertijd zelfs met hen liet kennismaken. Alle thema's zijn gelicht uit hun levens en dat van Bullen zelf en ook die thema's maakten Cold feet tot een buitenbeentje onder de televisiekomedies. De serie werd vaak ‘de Britse Friends’ genoemd maar dat slaat nergens op, behalve dat actrice Helen Baxendale (Rachel in Cold feet) ook een tijd een rol in Friends had, dat óók over yuppende dertigers ging maar een veel hogere grapdichtheid had en veel luchtiger thema’s. In Cold feet kregen we niet alleen te maken met standaard hetero-relatieperikelen maar ook met homoseksualiteit. En met zaken als onvruchtbaarheid, adoptie, verslaving, scheiding, impotentie, kanker, abortus, ivf en dood. Terugkijkend naar de eerste vijf seizoenen van de serie – nu integraal en gratis te zien op www.npo.nl – valt op hoe serieus de ondertoon is en ook hoe intens sentimenteel de serie soms is; er wordt veel gehuild, gevoeld en geleden, vooral in de latere seizoenen. Ook uitzonderlijk was het regelmatig gebruik van fantasie- en droomscènes; toen hoofdpersoon Adam aan teelbalkanker bleek te lijden, had hij visioenen van een reusachtige stuiterende testikel die hem achtervolgde door de straten van Manchester. Teelbalkanker was voor Friends en andere komedieseries een aanzienlijk te ongezellig onderwerp geweest. Over die achtervolgingsscène hoeven we het niet eens te hebben.

Voor wie de serie indertijd niet zag: Adam was in Cold feet de vleesgeworden standaard-man (vandaar zijn naam) die voortdurend bezig was met het versieren van vrouwen totdat hij als een blok viel voor de nuffige schoonheid Rachel, met wie hij in de loop van de serie een zoon krijgt en die, tot horror van vele maar niet alle kijkers, in de laatste aflevering van seizoen vijf aan haar einde komt bij een dramatisch ongeluk. Peter en Jenny zijn een eeuwig kibbelend stel; hij een sympathieke gevoelige kluns en zij een onbesuisde vrijdenker met een scherpe tong, eigenlijk de interessantste en grappigste figuur. David en Karen zijn het oudste en rijkste stel en enorme snobs; zij heeft een goed hart en hij is een een hopeloze vader en blunderende echtgenoot die naarmate zijn tegenslagen erger werden juist steeds meer zijn best ging doen en uiteindelijk op een merkwaardige manier toch sympathiek werd. In dit nieuwe seizoen keren ze allemaal terug, behalve Rachel dan, hoewel het nog vaak over haar gaat.

Het zeer goede nieuws is dat Cold feet anno 2016 geen tenenkrommende ervaring is geworden, geen slappe reünie die louter om het geld is gemaakt. Dit is gewoon de ouderwetse Cold feet, maar dan nu. De kwaliteit is gebleven maar het slechte nieuws is dat het helemaal niet zo goed gaat met de hoofdpersonen. Opnieuw is de serie meedogenloos herkenbaar en modern. Adam keert in aflevering één na een jarenlang verblijf in Singapore welgesteld naar Manchester terug met tamelijk onzalige hertrouwplannen. Peter en Jenny zijn weer bij elkaar maar vraag niet hoe en ze hebben het economisch zwaar. Zij is receptioniste, hij taxichauffeur en verpleger in de thuiszorg. Karen is van de drank en gescheiden van David, die is hertrouwd en aan het begin van aflevering één wordt ontslagen. Iedereen staat aan de vooravond van een midlifecrisis of zit er middenin. Halverwege aflevering één zijn de drie mannen bijeen gekomen voor de bedaagde ‘vrijgezellenparty’ voor Adam. Geen stripclubs meer, maar een Chinees restaurant. Als Adam aan zijn vrienden vraagt hoe het gaat, wordt de muziek uit de scène weggedraaid en antwoordt Peter dat hij er niet meer tegen kan en ontspint zich een conversatie die typisch Cold feet is: zwartgallig grappig maar ook verdrietig.

Peter: ‘Arm zijn, twee baantjes hebben om rond te komen… Ik ben mislukt. Mijn dochter weet niet eens dat ik haar echte vader niet ben.’ David: ‘Ik ben juist jaloers op jou en Jenny. Samen, door dik en dun. Mijn vrouw Robyn, ze vindt me niet eens aardig. En ik weet eigenlijk ook niet of ik haar wel mag. Ik ben niet gelukkig. Ik heb mijn momenten, kleine momenten. Misschien is dat het beste waarop je mag hopen op middelbare leeftijd?’ Peter: ‘Ik mis dat mijn toekomst voor me lag, in plaats van achter me.’ David: ‘Ik mis… Karen.’ Adam: ‘Ik ga morgen trouwen! Fijne vrijgezellenparty dit.’

De hoofdpersonen staan, net als toen, dus weer op een keerpunt. Mike Bullen: ‘Ze zijn op het moment beland waar ik ook ben. Je carrière is wat hij is, je kinderen zijn opgegroeid en je vraagt je af wat je in hemelsnaam met de rest van je leven moet. Zonder al teveel existentiële bullshit te willen spuien: het is dat ‘wat stelt alles voor?-moment’.

En dat krijgen wij de komende acht afleveringen weer meedogenloos grappig en tragisch voor onze kiezen.