Coach Snoop: sympathiek en ontroerend

Een moeilijke jeugd of een paar misstappen hoeven niet te betekenen dat je nooit meer op het rechte pad belandt. En het hoeft zelfs geen succes in de weg te staan. Kijk maar naar Snoop Dogg, de rapper uit Long Beach die zich begin jaren 90 onder de vleugels van Death Row Records opwerkte tot één van de grootste artiesten van de jaren 90.

Het coachen van het footballteam van zijn zoontje beviel de inmiddels brave huisvader zo goed dat hij voor een docusoap een team van jongeren uit de achterstandswijk South Central onder zijn hoede nam. Door de sport leren de tieners samenwerken, hun frustraties te kanaliseren en te geloven dat ze niet zijn veroordeeld tot een leven in de marge of in de kruimelcriminaliteit.

Coach Snoop is een sympathieke, negendelige realitysoap waarin we de Snoop Youth Football League volgen tijdens de competitie. De reeks is energiek, maar ook tamelijk fragmentarisch en overstijgt nergens het sjabloon van het genre, inclusief alle hobbels die genomen moeten worden op weg naar de roem. En af en toe voelen de monologen van Snoop Dogg over zijn goede daden wat pedant en protserig aan: 'Rap was voor mij slechts een manier om weg te komen uit de wijk; mijn échte roeping in het leven is coaching.'

Maar vooral de verhalen áchter het team en de interviews met de kansarme jongeren over hun getroebleerde levens zijn interessant en voelen integer. De jongeren en hun ouders vertellen zonder enige gêne over hun levens in een wereld waarin racisme, vooroordelen en achterstelling helaas de dagelijkse realiteit blijft. Het is ontroerend om te zien hoe Snoop Dogg en zijn team de jongens helpen wapenen tegen pesten of hun best doen om hun zelfvertrouwen op te krikken. Als de coach annex rapper zijn jonge sporters met zijn project een kans biedt op een betere toekomst, dan verdient hij oprecht de lof die hij zichzelf gedurende de afleveringen al meerdere malen heeft gegeven.