Club de Cuervos S03: de rek is eruit

In Mexico kan het zomaar gebeuren dat een bedrijf decennialang maandelijks een willekeurig bedrag overboekt naar een onbekende bankrekening. De huidige generatie entrepreneurs die de scepter zwaait over de onderneming, hebben dan al geen enkel idee meer welk doel dat dient (of nog beter: wie wordt afgekocht). Wat gebeurt er als je zo’n betaling stopzet? Dan breekt de chaos los. Zo ook in het derde seizoen van het tragikomische Club de Cuervos, waarin de verdorven fundamenten van de ooit zegevierende voetbalvereniging worden blootgelegd. De makers keren terug naar het prille begin, naar het begin van de jaren zeventig, waar patriarch Salvador Iglesias furore maakte met zijn parfum.

De in het eerste seizoen overleden vader van Chava (Luis Gerardo Méndez) en Isabel (Mariana Treviño) begon zijn dubieuze carrière als bepotelaar van bevers: met zijn vingers haalde hij het zogenoemde castoreum – een harsachtig goedje – uit een klier tussen de anus en het geslachtorgaan van het arme beestje. Dat was voor de indolente onbenul allicht een te groteske bezigheid: waarom zou hij niet zelf de geurtjes verkopen aan chique parfumeries? Zo geschiedde. De crimineel in wording bedacht een zwendeltje waarbij zijn vunzige goedje zou belanden in de mooiste etalage in het dorp. Hij huurde vrienden en kennissen in die een voor een de zaken inliepen en beweerden naarstig op zoek te zijn naar het geurtje – dan moest de winkelier deze immers wel opnemen in zijn assortiment.

Tijdens flashbacks wordt derhalve helder hoe vaderlief ooit gaandeweg op dubieuze wijze zijn imperium opbouwde. In het heden constateert Isabel – ook gezien de perikelen van het vorige seizoen – dat ‘papa’s levenswerk binnen drie jaar is verwoest’. De Cuervos hebben vorig seizoen immers hun stadion moeten afstaan aan de nieuwe thuisclub van Nuevo Toledo: Los Tarantulas. Daarnaast leven ze onder meer in onmin met de gouverneur (Andrès Pardavae) en zijn vrouw en de voetbalbond. In de opmaat naar het nieuwe seizoen verkassen ze noodgedwongen (en tijdelijk) naar buurtgemeente Puebla, waar ze hun intrek nemen in een nieuw onderkomen.

Maar eerst volgt nog een flinke dosis gekibbel. Op kantoor in Nuevo Toledo rijst de vraag wie gaat zetelen in vaders kantoor. Chava: ‘Ik houd zijn stoel.’ Isabel: ‘Het bureau is voor mij.’ Vervolgens zijn ze het in de eerste aflevering met elkaar eens dat ze – voor even – een front gaan vormen tegen hun gezamenlijke nieuwe vijanden. Die eendracht – gevat in een koddig document getiteld Het Verdrag van Versailles – blijkt zoals gebruikelijk kortstondig. Chava laat zich in zijn nieuwe thuishaven (wederom) verleiden door een manische, berekenende diva met een invloedrijke vader. Terwijl zijn zus zich weer etaleert als een afstandelijke, kille zakenvrouw. Daar maakt ze evenwel geen vrienden mee.

Pas tegen het einde – en dat is na drie seizoenen echt geen spoiler – realiseren broer en zus zich dat ze zich samen staande moeten houden tegen de perverse uitruil en alle andere verdorvenheden en corruptie in de Mexicaanse voetbalwereld en ver daarbuiten. Dit seizoen staat derhalve wederom in het teken van het bij elkaar sprokkelen van een degelijk voetbalteam waarmee de nakende ondergang van de Cuervos kan worden gered. Zo smeden Chava en Isabel een vernuftig plan: de beroepsidioot gaat zich verkiesbaar stellen voor het gouverneurschap zodat hij vanuit die hoedanigheid – mits hij wint - het als verloren beschouwde stadion weer kan annexeren namens zijn familie.

Tussendoor zien we hoe een vrijpostige, rancuneuze journalist flink aan het graven is in het ambigue familieverleden van de clubbestuurders; en hoe er überhaupt voortdurend wordt gesaboteerd. In het team werpt de voormalige vuilnisman Pepenador zich op als de held. En daarnaast is er zelfs een gastrol voor de Mexicaanse voetbalster Rafa Marquez. Naast de bovengenoemde nieuwe ontwikkelingen is de derde reeks van Club de Cuervos desalniettemin een opzichtige doch geestige herhaling van zetten. Hoewel de laatste aflevering eindigt met een cliffhanger – er komt dus een vierde seizoen – is de rek er wel uit. Met de serie trachtten de makers aanvankelijk de Mexicaanse telenovela te ridiculiseren. Spijtig genoeg begint Club de Cuervos zelf bij vlagen te lijken op een soapserie.