Clique S01-S02: heerlijk over de top

In de Britse psychologische thriller Clique volgt de camera studente Holly (Synnove Karlsen) tijdens haar eerste twee studiejaren – twee seizoenen - aan de universiteit van het Schotse Edinburgh. Showrunner Jess Brittain actualiseert het genre van het studentendrama in deze BBC-serie door het verhaal te larderen met eigentijdse thema’s.

Seizoen 1
Clique slaat natuurlijk op een kliek. Holly’s BFF Georgia (Aisling Franciosi) maakt in het begin van haar studietijd kennis met een illuster gezelschap, waar ze zelf al te graag bij willen horen. Denk aan een soort exclusieve studentenvereniging, maar dan met zakelijke belangen, en onder leiding van een rigide, feministische hoogleraar macro-economie, Jude McDermid (Louise Brealey). McDermid verkondigt in de collegebanken aan haar vrouwelijke studenten hoezeer ze ‘actie moeten ondernemen’. Holly ziet buiten de colleges om met lede ogen aan hoe haar hartsvriendin zich onderdompelt in de extatische studentencultuur, met ernstige gevolgen.

Dit alles wordt gefilmd in de stijl van moderne videoclips, met veel close-ups en veel slow motion. Het is een opzichtige manier om te zeggen: wij bij de BBC zijn bekend met de hedendaagse esthetiek; we weten wat de jongeren willen. De Britse omroep richt haar pijlen natuurlijk op die heilige 18 tot 49 (jaar) kijkcijfercategorie. Er moeten naarstig nieuwe (jongere) kijkers worden gevonden. Showrunner Jess Brittain doet dit door een platgetreden concept – aan series over studeren en jongerenperikelen geen gebrek – te actualiseren. Met een nodige dosis feminisme, met een cast vol talentvolle vrouwen en met een verhaal dat je tegen het einde heerlijk over de top kan noemen.

Seizoen 2
Ook in het tweede seizoen speelt Brittain vakkundig met problemen uit het nu. Ze filmt een groep studenten die ten overstaan van de decaan eisen dat er ‘safe spaces’ en ‘trigger warnings’ worden geïmplementeerd in het lesmateriaal, dat volgens hen onnodig provocatief en patriarchaal is. Tijdens de bijeenkomst drukt een groep jongens bovenin de zaal op een knop, waardoor duizenden kleine papieren ‘snowflakes’ neerdalen op de studenten; snowflakes op snowflakes. De vrouwen zijn volgens hen zelfingenomen zeurpieten die niets meer kunnen hebben. Het is dezelfde houding waarmee in het echte politieke debat van vandaag nijpende zaken gedachteloos worden weggewuifd.

Opnieuw weet Brittain een thema te vinden waar haar protagonist Holly iets mee kan. Holly raakt gefascineerd door de mannelijke studenten die flirten met extreemrechtse idealen, maar tegelijkertijd is ze ook op haar hoede. Met al die enge types en nare blikken. Een tafereel uit de eerste aflevering spreekt boekdelen: Holly staat achter de bar van een kroeg, en een man blijft haar voortdurend ‘darling’ noemen. Ze neemt zijn bestelling niet aan, op deze wijze. Als ze hem vertelt waarom, dan barst de bom: ‘Je bent een bitch.’ Zo toont Brittain aan – hier in het klein, later in het seizoen in het wanstaltig groot – dat bij sommige mannen een akelige ware aard kan bovenkomen.