Chris Zegers groeide uit van populaire soapster tot schnabbelkoning. ‘Zingen konden we niet. Het was vooral veel “Wieringerwerf, laat je horen!"'

Chris Zegers blikt in zijn nieuwe boek Geluksvogel terug op zijn wonderlijke leven tot nu toe. Daaruit: hoe een soapster een beroemde zanger werd. Nou ja, zanger?

Als acteur in een populaire soapserie kwam ik al snel in aanraking met het betere schnabbelwerk. Een heerlijke uitdrukking, afkomstig van het Duitse woord schnabeln: het met de snavel oppikken van kruimels. En die kruimels smaken naar meer. Hoewel de term van origine slaat op een klein optreden dat een artiest naast zijn of haar hoofd-werkzaamheden verzorgt, zijn er ook artiesten wier carrière vrijwel uitsluitend uit schnabbels bestaat. Voor mijn werk als Sasza Nagy in Onderweg naar morgen werd ik al rijkelijk beloond, maar de bijverdiensten waren verleidelijk en mooier nog, ze lagen, net als kruimels, voor het oprapen.

Soapacteurs waren The Beatles van de nineties, maar dan met ietsje pietsje minder talent, en hadden een hallucinerend effect op jonge meisjes. De ‘soapies’ namen na een dag werken in Studio Aalsmeer de achteruitgang, wetend dat daar de jonge vrouwelijke fans in bosjes stonden te wachten. Likkebaardend liepen ze achter de moderne rattenvanger van Hamelen aan, in de hoop een handtekening en foto te bemachtigen. De rattenvanger zelf voelde zich even een Beatle, deed alsof hij zo snel mogelijk bij zijn auto wilde komen, maar liep ongemerkt net iets langzamer en genoot intens van alle aandacht en aanbidding na een lange dag ‘hard’ werken. Ik spreek uiteraard alleen voor mezelf.

Vaak bestond die dag werk uit een paar uurtjes. Het echte werk bij een soap werd voornamelijk gedaan door de crewleden, die stonden uren voor- en nadat de acteur of actrice het pand had verlaten te zwoegen in de studio. Er was voor de acteurs dus genoeg tijd en energie over om elders nog wat bij te klussen… en te verdienen.

Mijn eerste schnabbel was een echte original: de kermis van Hoorn. Het was geen omvangrijke klus die ik moest klaren. ‘Moet ik nog iets doen?’ had ik gevraagd aan mijn agent/boeker. Nee hoor, het kwam helemaal goed, ik moest er alleen voor zorgen dat ik om vier uur ’s middags bij de grijpmachines was. Met een stapel fankaarten (foto’s van mezelf met kleren van Sasza aan) kwam ik aangelopen en het werd meteen duidelijk waarom de kermisklant mij had uitgenodigd. Vanuit alle hoeken werd ik belaagd door een gillende menigte: ‘Sasza, Sasza, Sasza!!’ De fotokaarten werden resoluut uit mijn handen gerukt en het begrip grijpmachines kreeg een compleet nieuwe lading voor me. Met blauwe billen van het knijpen, een overhemd zonder knoopjes en een gestreeld ego ging ik op weg naar de woonwagen met schotelantenne achter de botsauto’s waar de kermisexploitant woonde die mij als attractie had geboekt.

Ik wurmde me uit de groep meisjes, hun honger was inmiddels wel gestild, maar ik werd nog even staande gehouden door twee meiden van rond de twintig jaar oud. Pal voor me staand, de ogen op mij gericht, keken ze me onderzoekend aan en begonnen een wonderlijk gesprek. Alsof ik er niet bij was. ‘In het echt is hij helemaal niet zo mooi.’ ‘Nee, inderdaad.’ ‘Maar voor een BN’er is hij best gewoon gebleven.’ ‘Ja, da’s waar. Hoe heet hij ook alweer?’ ‘Sasza Zeegers of zo.’ ‘Sasza? Rare naam... Nah, ik ken hem eigenlijk helemaal niet. Ik kijk nooit tv.’ De twee meisjes liepen zonder iets te zeggen weg. Ik betrad het woondomein van de botsautobaas, een vriendelijke kolos van twee bij twee. ‘Wow, wat een drukte, hè,’ zei ik. ‘Ja, ik begrijp het ook niet, hoor. Ik ken je eigenlijk helemaal niet. Ik kijk nooit tv.’ Hij pakte een dikke stapel bankbiljetten en begon te tellen. ‘1200 toch?’ Ik had 1500 doorgekregen. ‘Eh… volgens mij eh… 1500. Toch?’ ‘Nee hoor, 1200. Alsjeblieft,’ zei hij en hij reikte me het geld aan. Ik knikte beleefd en pakte het geld snel aan. Ik vroeg nog wel het 500 eurobiljet om te wisselen naar honderdjes. ‘Wilt u nog een factuur?’ vroeg ik.

Bulderend van de lach zei hij me gedag en even later rende ik met een volle broekzak al zwaaiend naar de jonge meisjes langs de grijpmachines terug naar mijn auto. Cash is king, dacht de nieuwe schnabbelkoning.

Dit is een fragment uit een artikel uit VARAgids 23. Vanaf dinsdag 3 juni 2025 op de mat, in de winkel en in de app. Nog geen abonnee?