Cheaper by the Dozen: familie is alles

Misschien helpt het dat ik vlak voor deze nieuwste Cheaper by the Dozen  eerst nog de versie uit 2003 met Steve Martin en Bonnie Hunt heb gekeken (er bestaat ook een film uit 1950). In vergelijking met de kolder van Shawn Levy ( Free Guy , The Adam Project ) valt deze nieuwe editie echt wel mee.

Het concept is in ieder geval iets meer aangepast aan de huidige tijd. De huidige familie Baker is een samengestelde familie. Zoey (Gabrielle Union, Bring it on ) en Paul (Zach Braff, Scrubs ) brachten allebei al vijf kinderen mee uit eerdere relaties. Daar kwamen vervolgens nog twee tweelingen bij. Ook Pauls ex, Kate (Erika Christensen, Parenthood ) maakt inmiddels deel uit van het meubilair. Zij fungeert als oppas, of in ieder geval iets wat daarvoor door moet gaan.

Behalve Zoey's dochter Deja (Journee Brown), die hard werkt om in de voetsporen te treden van haar vader, en basketbalster Dom (Timon Kyle Durrett) helpen alle oudste kinderen mee in het familierestaurant dat de hele dag ontbijt serveert. Ze hebben het niet heel erg breed, maar ze zijn wel gelukkig. Daar lijkt verandering in te komen wanneer twee investeerders (Cynthia en Brittany Daniel uit Sweet Valley High ) Pauls karakteristieke ontbijtsaus door heel Amerika willen gaan verkopen en de familie naar een chique buurt verhuist.

Regisseuse Gail Lerner volgt in grote lijnen het adagium van haar voorganger: een grote familie én het grote geld gaan niet samen. Behalve dat alle kinderen, behalve de tweelingen, nu een eigen slaapkamer hebben, is het voor niemand echt een verbetering. Vooral Zoey voelt zich niet op haar gemak in deze nieuwe, voornamelijk witte, leefgemeenschap waar ze haar kinderen uit moet zien te leggen waarom witte kinderen wel onbekommerd buiten met speelgoedpistolen kunnen spelen en zij toch maar beter niet.

Het is goed dat Cheaper by the Dozen  dergelijke beladen onderwerpen niet uit de weg gaat. Toch durft de film de thema’s niet echt vast te pakken, te bang zich eraan te branden. Het moet wel allemaal leuk en gezellig blijven. Toch gaat de film in ieder geval al dieper dan de 2003-versie. Braff duikt vol overgave in de rol van ietwat sullige vader, die zich niet schaamt voor zijn TikTok-dansjes, maar zich wel een beetje in zijn alfamannelijkheid bedreigd voelt door Zoey's ex Dom. Union vindt precies de juiste mix van geduld, wrevel en liefde terwijl ze wacht tot Paul zich eindelijk weer herinnert dat familie boven alles gaat.

Ook bij de kinderen is eigenlijk geen valse noot te ontdekken. Ook dat kan je van Levy’s versie niet zeggen.