Brussel S01: centrum van internationaal spinnenweb

Foto credits: Johan Voets

Moniek van Dalen (Johanna ter Steege) is een voormalig politica in dienst van een oliemaatschappij. In Brussel probeert ze een belangrijke deal te maken, maar krijgt dan te maken met Viktor Petrenko, een Russisch-Oekraïense miljardair. Niet alleen is hij een directe concurrent van Van Dalen, maar tevens haar oude minnaar.

Brussel als internationaal machtscentrum staat centraal in de diverse verhaallijnen van de tiendelige serie. De stad is – voor wie dat niet begrijpt zijn daar de openingcredits om het duidelijk te maken – een jungle waarin je roofdier of prooi bent. Ook al staat Brussel centraal, het canvas is veel breder dan dat. Er zijn uitstapjes naar Rotterdam, Amsterdam en zelfs veel verder – tot aan Afghanistan en Congo toe. Bovendien gaan we geregeld tien jaar terug in de tijd, als de bouwstenen voor wat zich later zal afspelen gevormd worden.

De schitterend gefilmde serie is qua uitstraling, geografisch bereik, acteertalent en thematiek ambitieus te noemen. Politiek, macht, oorlog, relaties, verleden: ze komen allemaal aan bod. Hebben soms met name de persoonlijk getinte scènes wat last van dialogen die wat geforceerd aanvoelen, de serie staat bol met ijzersterke en memorabele momenten. Het geflirt tussen journalist (en tevens aanstaande schoonzoon van Moniek van Dalen) Pjotr en EU-parlementariër Derk de Man (een magistrale Rik Launspach) is daar een goed voorbeeld van.

De stad Brussel krijgt in handen van regisseur Arno Dierickx (Russen, Vuurzee, Overspel ) de illusie van een jungle van glas en beton. Maar het is ook de aandacht voor details die hier een visuele meester tonen. Neem de korte close-ups van handen die nooit zomaar getoond worden: de corrigerende vinger van De Vries richting zijn zoon, of de flirtende handoplegging van Van Dalen.

Sommige verhaallijnen blijven lang raadselachtig (Hans Dagelet als zwerver), of onduidelijk hoe ze zich verhouden tot de rest (het verhaal van de militair Mohammed de Vries – een sterke Daniel Boissevain – en zijn geradicaliseerde zoon). Sommige personages zijn soms zelfs een hele aflevering niet te zien, terwijl schijnbare bijfiguren of kleine verhaallijntjes opeens volop de ruimte krijgen. Dat is de vrijheid die de makers kregen, met beide handen hebben gegrepen – en er naar mate de serie vordert keihard mee vandoor zijn gegaan. Dat levert afleveringen op die soms zo van elkaar verschillen, dat je het gevoel hebt naar een andere serie te kijken.

Dat we hier te maken hebben met een serie met internationale allure is duidelijk.