Breeders S01E01-04: afzien en ouderschap

Foto credits: FX / Sky One

‘Ik zou mijn leven voor onze kinderen geven. Maar soms kan ik ze wel vermoorden!’

‘Het is inderdaad een dilemma… bedenken met welk dekbed je ze straks wilt gaan verstikken.’

‘Die met de tijgerprint is dikker. Ik zou onze kinderen absoluut onder het tijgerdekbed smoren.’

Welkom bij het jonge gezin van Ally (Daisy Haggard, Episodes) en Paul (Martin Freeman, Sherlock, The Hobbit, The Office UK), met klem niet het perfecte voorbeeld van hoe een jong gezin zou moeten zijn. Ze vloeken, ze tieren en consumeren zoveel drank dat zelfs de vuilnismannen even aanbellen omdat ze zich zorgen maken. Toch doen ze wel hun best.

De serie is ontstaan uit een idee van Martin Freeman zelf, en het onderwerp gaat hem duidelijk nauw aan het hart. Hij heeft zelf, samen met ex Amanda Abbington (zijn tegenspeelster in Sherlock), twee kinderen en maakt zich, net zoals zijn alter ego Paul in Breeders, geen illusies over zijn opvoedkundige kwaliteiten.

In een interview in februari, naar aanleiding van de première van Breeders op de Britse televisie, gaf hij toe dat hij zijn eigen kinderen ook wel eens ‘little f***ers’ had genoemd, en ze zelfs een keer of twee een tik had verkocht. ‘Ik ben er niet trots op, maar ik heb het wel gedaan, en doe het waarschijnlijk weer.’ De boosheid, vermoeidheid en frustratie die hij zelf als ouder voelde, was iets dat Freeman miste in andere tv-series over ouderschap. Dat, en het idee dat, wanneer je zelf niet voldoet aan het perfecte plaatje, je direct een slechte ouder bent. ‘Ouder zijn is het beste wat ik ooit heb gedaan, maar dat betekent niet dat het niet ook heel zwaar is.’

De frustraties in het ouderschap zijn dan ook een drijvende kracht achter de 10-delige komedieserie Breeders. Zelfs al hou je als kijker – hopelijk – je frustraties wat beter onder controle dan Paul (opvallend detail: Freeman ziet Paul als een mildere variant van hemzelf, Paul houdt het ook bij vloeken en schelden), de serie voelt wel heel eerlijk. Daarnaast zijn de situaties waar Paul en Ally zich in bevinden voor iedere ouder wel herkenbaar. De onderhandelingen onderling over wie zich ’s nachts over de nog klaarwakkere kinderen moet ontfermen (‘Jij werkt morgen thuis, toch?’), de knagende twijfel of je je kind wel op de juiste school hebt gezet (want je kind moet toch beter kunnen presteren dan alleen maar gemiddeld, zelfs al betekent ‘gemiddeld’ ‘precies op niveau’?), het met tegenzin liegen over de Kerstman en het voor de eerste keer omgaan met een dood huisdier. En wat doe je wanneer je al zo veel keer met je kind na een ongelukje naar de eerste hulp bent geweest, dat de verpleegkundigen het verdacht gaan vinden? Toegegeven, die laatste situatie is redelijk extreem, maar elke ouder weet: ongelukjes gebeuren.

Het onderzoeken of Paul en Ally samen nog wel zo gelukkig zijn heeft ook even een wat lagere prioriteit wanneer er constant twee kleine poepende minikoelkastjes aan je vastgesnoerd zitten, zo constateert Ally nuchter wanneer haar collega (Patrick Baladi, een oud bekende uit The Office UK ) haar naar hun relatie vraagt. ‘Wie is er nu echt gelukkig met twee kinderen onder de zeven?’

Of je Ally hierover gelijk geeft of niet, één ding is zeker: je voelt je na het kijken van Breeders in ieder geval weer een stuk beter over je eigen opvoedkundige kwaliteiten.