Boi: puree van absurditeit

‘We vinden de waarheid altijd als we in de gaten worden gehouden. Dan ontstaan er fantastische creaties. Maar als je die wilt observeren, dan moet je dat ongezien doen. Je moet de gave hebben om onopgemerkt te blijven.’ Aldus de naïeve chauffeur Boi (Bernat Quintana), terwijl hij tegen zichzelf praat in zijn dienstauto.

De twintiger is een neerslachtige aspirant-schrijver die net gestart is met zijn nieuwe baan als chauffeur om klanten door Barcelona te leiden. Zijn persoonlijke leven is een rommeltje: hij heeft een wankele relatie met zijn zwangere vriendin Anna (Miranda Gas), en hij draagt de verantwoordelijkheid voor zijn dementerende tante die dwangmatige handelingen verricht en de deuren en ramen telkens opengooit. Tijdens zijn allereerste opdracht komt hij in aanraking met de mysterieuze Chinese zakenmannen Michael (Andrew Lua) en Gordon (Adrian Pang), die hem meeslepen in een gevaarlijke achtervolging.

Het zijn een paar intense dagen voor Boi. Al vanaf de eerste momenten op het vliegveld is het duidelijk dat het een woelige reis gaat worden, en wordt hij ondergedompeld in een vreemde wereld. In zijn rol als gids komt Boi sympathiek, maar naïef over. Hij is een man die alles op alles zet om een goede service te verlenen, maar tegelijkertijd is hij niet punctueel, en blijft hij nooit op de plaats waar hem geïnstrueerd wordt om te blijven. Het wordt al snel duidelijk dat de jonge chauffeur zijn werkervaringen ziet als mogelijke bronnen ter inspiratie voor zijn roman.

Boi is het geesteskind en de debuutfilm van scenarist en regisseur Jorge M. Fontana. Fontana is vooral geïnteresseerd in de persoonlijke reis die Boi ondergaat als schrijver en een toekomstige vader. Terwijl zijn passagiers zakendoen is de jonge man veelal verzonken in zijn eigen gedachten, een eigen wereld boordevol verontrustende elementen. De ambitie van de regisseur om zowel magisch realisme als een thriller te willen creëren, zorgt ervoor dat zijn creatieve ideeën verdrinken in het overkoepelende verhaal. Met als gevolg dat het plot soms wordt overmeesterd door absurditeit – zie bijvoorbeeld een eindeloze trompetsolo in een louche nachtclub – en de surrealistische dialogen die door de film lopen.

Boi wil een film zijn over de groeipijnen van een jonge man, maar door de vele vruchteloze omwegen raakt het zijn doel niet.