Bodyguard S01E01-03: thrillerserie met politieke insteek

De BBC-serie Bodyguard was afgelopen zomer een enorme hit in Groot-Brittannië. Het was wekelijks de ultieme kijkervaring die je niet mocht missen. De thrillerserie werd de best bekeken Britse televisieserie sinds 2006. Het is ook niet vreemd: Bodyguard neemt je mee in een magnetische achtbaan van politieke intriges, onderhuidse spanning en explosies.

In een lange maar effectieve openingsscène krijg je meteen een goed beeld van de oorlogsveteraan David Budd (Richard Madden, bekend als Robb Stark uit Game of Thrones ). Na een heldhaftige daad wordt hij binnen de Londense politiedienst ter promotie aangewezen als ‘protection officer’ van de conservatieve minister van Binnenlandse Zaken, Julia Montague (Keeley Hawes, Line of Duty).

Bodyguard verkent enkele punten die deel uitmaken van het huidige Britse politieke landschap: nationale veiligheid en (digitale) surveillance, buitenlandse militaire acties, en de eeuwenoude politieke machtsstrijd. De ideologische wrijving tussen Budd en Montague is snel zichtbaar. Montague wil de bevoegdheden van de politie en veiligheidsdiensten drastisch verruimen en is een voorstander van buitenlandse militaire acties. Het is vooral een poging om haar eigen populariteit te verhogen, en een gooi naar het premierschap. Budd heeft zijn posttraumatische stress nauwelijks onder controle en koestert een brandend wrok jegens de politici die hem naar Afghanistan stuurden. Hoewel ze er contrasterende standpunten op nahouden worden ze verenigd door de omstandigheden: seks en dood zijn nauw met elkaar verbonden.

Madden is solide als de stoïcijnse Budd. Hij voert de bevelen perfect uit, maar het liefst zou hij zijn leven terug hebben voor zijn laatste opdracht in Afghanistan. De dualiteit in emoties, Budd is gevoeliger en emotioneler in privésituaties, weet hij goed weer te geven. Hawes overtuigt als een mateloos ambitieuze en zelfverzekerde politica die zichzelf nooit verloochent. Regisseur Thomas Vincent, verantwoordelijk voor de eerste helft van de serie, weet met verve de spanning en chemie tussen de karakters vast te houden.

Maker en scenarist Jed Mercurio (Line of Duty) weeft in de eerste drie afleveringen een opwindend web van bedrog, geweld, en politieke intriges. De snelle actiescènes worden afgewisseld met ondragelijke momenten waarin de spanning wordt uitgesponnen. Toch ontkom je niet aan meerdere clichés uit het politieke thrillergenre, zoals het paranoïde klimaat (24, Homeland ) en de cynische verkenning van interne politieke mechanismen. Van overheidsagenten tot de andere politieke spelers, niemand kan worden vertrouwd – inclusief Budd en Montague.

Mercurio construeert een breed scala van rode haringen en whodunit-opties dat (vooralsnog) binnen de grenzen van de geloofwaardigheid blijft. Bodyguard is daardoor een vertrouwde, maar uiterst vermakelijke politieke thriller.