Blazing Transfer Students: ironisch slecht en bij vlagen vermakelijk

Netflix heeft zijn pijlen gericht op de otaku- (manga-)markt. Japanse manga’s zijn eerder geadapteerd, met succes (Park Chan-wook’s Oldboy, Shusuke Kaneko’s Death Note) of eindigend in een flop (de Hollywoodadaptatie van Ghost in the Shell). Netflix brengt nu een live action-adaptatie van de manga Hon? no Tenk?sei oftewel Blazing Transfer Students.

De serie is het vervolg op het originele verhaal uit Kazuhiko Shimamoto’s gelijknamige manga, gepubliceerd tussen 1983 en 1985. Bedenker Shimamoto was een klasgenoot van enkele medeoprichters van de animatiestudio Gainax, die vervolgens een animatie van de manga maakten in 1991 (welgeteld twee afleveringen). De Netflixserie is de eerste live-action adaptatie.

De originele manga volgt Noburu Takizaw (Takeshi Kaga), een nieuwe student op een middelbare school waar elk conflict met een bokswedstrijd wordt beslecht. Bijna onmiddellijk begint Noburu een gevecht met Ibuki Saburu, de grootste bullebak van de school, in de hoop om de hand te winnen van Yukari Takumura. In de Netflixserie is Noburu inmiddels rector van de middelbare school Tanebi Academy. Noburu ontmoet zeven uitwisselingsstudenten, allen genaamd Kakeru, die door hem op mysterieuze missies worden gestuurd. De serie werd geregisseerd door Toshio Lee (live-action versie van Detroit Metal City), de leden van de zevenkoppige Japanse boyband Johnny’s West spelen de hoofdrollen.

De serie is in de kern een martial-arts parodie en de makers gaan er vol overgave voor. Blazing Transfer Students laat een ongenuanceerd traditioneel verhaal over goed en kwaad zien; alles doordrenkt van Japanse humor. De opener toont alvast een paar animatiestereotypen: de zeven Kakeru’s zijn de gebruikelijk cartoonachtige personages met ieder een eigen kledingstijl, stem en persoonlijke overtuiging. Er is tevens sprake van overdreven acteerwerk, rare humor en jaren 90 speciale effecten.

Blazing Transfer Students is onmiskenbaar Japans. De makers gebruiken geen filters, waardoor het beeld minder zacht en realistischer overkomt – vergelijkbaar met klassieke jaren 90 fantasyseries zoals Mighty Morphin Power Rangers. Het is even omschakelen, maar je raakt al snel gewend aan de geluiden en kleurrijke teksten en effecten in beeld. Uiteindelijk is de serie ironisch slecht zodat je toch blijft kijken, niet wegklikt, en het bij vlagen nog vermakelijk wordt.