Bioscooppremière: Mortal Engines

De premisse van de prijswinnende serie boeken van auteur Philip Reeve is totaal bizar: na een apocalyptische ramp die de continenten van de aarde uit elkaar trok, heeft de mensheid zich teruggetrokken op mobiele steden. Jazeker, steden die kunnen rijden. Die steden ploegen zich op rupsbanden door wat er over is van Europa en de rest van de wereld. Grote steden zoals Londen - inclusief de Big Ben en St Paul's Cathedral - achtervolgen kleinere steden en verzwelgen die, vooral vanwege de grondstoffen die ze meevoeren. Mobiele metropolen die de vlaktes en bossen van Europa aan gort rijden; het klinkt niet erg praktisch. Maar wat ziet het er fantastisch uit. Om een idee te krijgen van de filmische uitwerking van dit krankzinnige uitgangspunt, waaraan naar het schijnt honderd miljoen dollar is uitgegeven, volstaat de trailer:

Het verhaal is als dat van honderden andere jeugdboeken en -films: een stuurs en vastberaden meisje (Anna) is op een queeste gestuurd en wordt geholpen door een onbeholpen maar erg mooie jongen (Tom) die in alles haar tegenpool is, maar desondanks of juist daarom als een blok voor haar valt. Er zijn grote issues met ouders, morele kwesties dienen zich aan en het lot van de ganse planeet ligt in handen van deze twee jongeren. Daverende echo's van The 100 en, in de climax, van de Star Wars-films bestoken de kijker. Het script is, in een poging om het dikke eerste boek in één film te vatten, ongelofelijk compact: er wordt zoveel terloops aangestipt dat je de indruk krijgt dat de film vooral is gemaakt voor kijkers die het boek al hebben gelezen. Wat Mortal Engines ook voor niet-lezers de moeite waard maakt, is de ongelofelijk mooie vormgeving van, nou ja, van alles. Er wordt voor de look van Mortal Engines leentjebuur gespeeld bij vele eerdere films - de stijl van Terry Gilliams Brazil bijvoorbeeld - maar de mix van Victoriaans en ander retro-design is ontegenzeggelijk oogverblindend mooi en gedetailleerd.

Het verhaal plukt de halve Westerse geschiedenis kaal - de roofstad Londen voert een merkwaardige variant van de Blitzkrieg van de nazi's uit en de finale veldslag is een omgekeerde variant van The Battle of Britain - en één en ander eindigt, zoals zo vaak in de bioscoop, met een superwapen, persoonlijke rekeningen die worden vereffend en het uitkomen van dromen en opbloeiende liefdes. Het is een tikje veel allemaal en niet de eerste keer dat een dergelijk verhaal wordt verteld, maar het is zo mooi en complex verfilmd door de Nieuw Zeelandse droomfabriek van producent Peter Jackson, dat ontzag op zijn plaats is, vooral in de haarscherpe IMAX 3D-variant. World building op hoog niveau, dat echter in de eerste helft van de film, als we kennismaken met die wereld en haar bewoners, interessanter is dan in de tweede helft, als politiek, oorlog en complexe veldslagen de overhand krijgen. 'Less is more', denk je vaak tijdens het kijken in het laatste uur, maar dat is duidelijk niet besteed aan Jackson en de zijnen, die meer voor 'more is more' gaan. Waartegen ook niets is in te brengen.