Bioscooppremière: Happy Death Day

 

De studente Tree is een pokkewijf. Te rijk, te verwend, te mooi en te onaardig. Extreem onsympathiek eigenlijk, wat een leuke keuze is voor de heldin in een film. Ze wordt met een kater wakker in het bed van ene Carter, kan zich hem en de hele voorafgaande avond niet echt herinneren en begint met tegenzin - eerst ontvlucht ze zo snel mogelijk de studentenkamer van Carter - aan een dag die haar elk jaar weer opbreekt: haar verjaardag. Daar heeft ze issues mee, wegens een loei van een trauma dat ook enigszins verklaart waarom ze zo'n pokkewijf is. Tree vloekt en tiert zich een weg door die dag en wordt op het eind ervan door een creep met een biggenmasker bruut vermoord. Einde Tree. Echter: ze schrikt onmiddellijk na de moord wakker in het bed van ene Carter, kan zich hem en de hele voorafgaande avond niet echt herinneren en begint met tegenzin - eerst ontvlucht ze zo snel mogelijk de studentenkamer van Carter - aan een dag die haar elk jaar weer opbreekt: haar verjaardag. Ze heeft een hardnekkig gevoel van déjà-vu. Ze vloekt en tiert zich door de dag heen en iedereen reageert precies hetzelfde en doet hetzelfde als de dag ervoor. Ze wordt ook wéér vermoord. En na drie van die identieke dagen met identieke afloop, realiseert Tree zich dat haar vage herinneringen aan gisteren geen nare droom zijn maar dat ze gevangen zit in een time-loop. Alleen haar eigen reactie op mensen en gebeurtenissen kan de dag veranderen. Maar één dag is een beetje kort om anderen van de waarheid van deze idiote situatie te overtuigen. Op één van de vele dagen doet Carter, die ze toch maar eens in vertrouwen neemt - ze wordt tenslotte elke ochtend wakker in zijn kamer - een suggestie:

En dus gaat Tree experimenteren: ze maakt een lijst van mogelijke daders en gaat de confrontatie aan. In zekere zin zonder succes want ze wordt iedere avond opnieuw op steeds een andere plaats en andere manier vermoord, ook als ze de campus ontvlucht. Maar ze leert haar situatie steeds beter kennen en wij leren haar beter kennen.

Deze film staat of valt natuurlijk met de actrice die Tree speelt - ze zit letterlijk in elke scène - en Jessica Rothe (de roommate in de groene jurk van Emma Stone in La La Land) is anderhalf uur lang goed gezelschap. Tree is aanvankelijk ongelovig, later woedend, nog later extreem woedend en uiteindelijk totaal wanhopig; al die emoties worden door de keihard werkende Rothe met grote overgave in de lens geslingerd. Het is bijvoorbeeld erg grappig hoe ze Carter, voor wie het uiteraard elke ochtend nieuw is, steeds opnieuw geheel verrot scheld als ze wéér in zijn bed wakker wordt. Ze houdt zich aanvankelijk niet in en misbruikt het feit dat haar daden nooit consequenties hebben ten volle - ze begint elke dag gewoon weer opnieuw tenslotte - maar uiteindelijk probeert ze, net als Bill Murray in Groundhog Day, er toch maar het beste van te maken. Bovendien boekt haar jacht op de dader vooruitgang.

Happy Death Day is slim gemaakt, goed geacteerd, ondanks de voorspelbaarheid van de afloop van iedere dag toch spannend en vooral geestig. Soms een beetje te uitzinnig en flauw en af en toe mierzoet sentimenteel, maar dat is allemaal vergeven; je vermaakt je anderhalf uur lang prima. Een echte popcorn film van de producers van Get Out , maar popcorn film in de goede zin des woords.