Bioscooppremière: Dogman

In Dogman vertelt de Italiaanse regisseur Matteo Garrone, die we kennen van de huiveringwekkende maffiafilm Gomorra (met de gelijknamige serie had hij niets te maken), het mooie en harde verhaal van Marcello de hondenkapper. Marcello is een hele fijne, zachtaardige man met hart voor zijn lieve dochtertje, voor de honden waarmee hij werkt en voor zijn dubieuze vriend Simone. Eigenlijk voor ál zijn buurtgenoten, die in een verpauperd Italiaans kustplaatsje een armoedig bestaan leiden te midden van misdaad en geweld.

Marcello is zo iemand die voortdurend bezig is zijn naasten te behoeden voor henzelf, iemand die de slechte eigenschappen van anderen probeert te compenseren met zijn eigen goede. En iemand die derhalve regelmatig onder de voet wordt gelopen door die anderen. In Marcello's geval vooral door zijn criminele 'vriend' Simone, een zeer gewelddadige en totaal ontspoorde paardenlul die zonder het zelf te beseffen de levens van iedereen verslechtert en verpest, inclusief zijn eigen. Deze situatie wordt in het eerste deel van de film prachtig geschetst, waarbij opvalt hoe grappig en boeiend het vak van hondenkapper is.

De lol gaat er snel af als Simone een misdadig plan bedenkt en uitvoert. Een extreem dom en extreem slecht plan; als kijker weet je bij voorbaat al wie lijdzaam voor de onvermijdelijke rampzalige gevolgen gaat opdraaien. Simone niet natuurlijk, die blijft geheel buiten schot. Alle afschuwelijke consequenties zijn voor Marcello en, indirect, voor zijn dochtertje Sofia. Als het stof is neergedaald en Marcello moeizaam de draad van zijn leven weer op wil pakken en hulp zoekt bij Simone, blijkt dat deze op allerlei manieren totaal schijt heeft aan Marcello en zijn opofferingen. Simone is het ergste beest in Dogman.

Wat volgt is hartverscheurend: Marcello besluit dat zelfs hij dit niet kan pikken en zint op wraak. Hele late wraak, een beetje zoals we ook zagen in The Fury of a Patient Man. Die wraak neemt een onverwachte vorm aan, die hier onvermeld moet blijven en die consequenties heeft die Marcello en de kijker niet hadden voorzien. Het einde van de film is niet om aan te zien zo tragisch en keihard. In Dogman blijkt hoe besmettelijk beestachtigheid is en hoe wraak en verlossing soms hand in hand gaan, en soms ook niet.

Bij alle uitzichtloze tragiek in het dorpje - dat zo mogelijk nóg troostelozer is dan de Napolitaanse flats in Gomorra en ook in werkelijkheid een maffiahol is - valt er echter ook veel te grinniken - Simone's moedertje is hilarisch - en te genieten, vooral van acteur Marcello Fonte, wiens vertolking van Marcello hem dit jaar in Cannes de prijs voor Beste Acteur opleverde. De honden in Dogman wonnen daar de eveneens felbegeerde Palm Dog.