Bioscooppremière: Elvis & Nixon

 

In december 1970 verkeerde The King in een artistieke en spirituele crisis. Elvis was weliswaar nog steeds bekend en rijk en trad meerdere keren per week op voor uitverkochte zalen, maar was muzikaal irrelevant geworden - overvleugeld door Beatles, Stones en Woodstock - en was zwaar verslaafd aan diverse medicijnen. In die tamelijk tragische omstandigheden krijgt hij, aan boord van een vliegtuig, een tamelijk tragisch en idioot idee. Hij schrijft een brief (die is hier, in al zijn gestoorde glorie , te zien) aan de president van de Verenigde Staten, Richard Nixon. Die was in veel opzichten het tegenovergestelde van Elvis: een oerconservatieve en paranoïde machtspoliticus die in Elvis & Nixon met zijn gebruikelijke bravoure effectief gespeeld wordt door Kevin Spacey, als acteur langzamerhand net zo vaak aanwezig in het Witte Huis als een echte president. In de brief, die Elvis persoonlijk aan het hek van het Witte Huis komt afleveren aan de bewaking, stelt de wereldberoemde en zwaar verslaafde zanger voor om als federale undercoveragent de strijd tegen illegale drugs aan te gaan. Nixon's staf, bestaande uit het duo Krogh en Chapin dat later de bak indraaide wegens het orkestreren van de Watergate inbraken, ziet vooral electorale voordelen aan een ontmoeting tussen de twee ('alle kiezers in het zuiden houden van Elvis') en dus vindt op 21 december 1970 een van de meest onwerkelijke ontmoetingen plaats die je je kunt voorstellen:

Omdat Nixon op dat moment nog geen geheime opnames maakte van zijn meetings in The Oval Office, kunnen de filmmakers er naar hartenlust op los speculeren. Nixons terechte verbazing over het voorstel van Elvis, een karate-demonstratie van The King, de machteloze plaatsvervangende schaamte van de omstanders en talloze andere kleine absurde momenten worden door alle acteurs met zichtbaar plezier geserveerd. Michael Shannon zet Elvis neer als een tragische figuur die tegelijkertijd héél erg bestaat (hij wordt door iedereen herkend) maar ook vrijwel niet meer bestaat (hij wordt door niemand echt gekend) en een soort schim is geworden zonder eigen persoonlijkheid die lijdzaam berust in zijn roem en alleen jeugdvriend Jerry, die hem vergezelt naar het Witte Huis, nog vertrouwt. Hoewel Shannon nogal wat kritiek krijgt op zijn performance als Elvis - hij lijkt nauwelijks op Elvis en acteert vaak erg sober en vlak - heeft hij het totaal vervreemde aspect van The King wel mooi getroffen, ongeacht of Elvis zich ook daadwerkelijk zo gedragen heeft. Spacey geeft een leuke en prettig losse Nixon imitatie weg (na de magistrale Nixon van Anthony Hopkins in de gelijknamige film uit 1995 is daar ook geen echte eer meer aan te behalen) en is vooral een soort stand in voor de kijker, die net als Nixon zijn oren niet gelooft als Elvis met het verzoek komt om een officiële badge van het Bureau of Narcotics and Dangerous Drugs (voorloper van de huidige DEA) te mogen dragen. Het mag, ongelofelijk genoeg.

Het vrij kleine verhaal van de film wordt door het ensemble acteurs met zoveel klasse gebracht dat Elvis & Nixon de moeite waard is, hoewel hij meer voelt als een tv-film dan een bioscoopfilm – dat klopt ook in zekere zin, want het is een Amazon-productie en ook te zien op Amazon Prime. De nog relatief onbekende acteurs in de bijrollen zijn allemaal subliem, vooral Colin Hanks (de goudeerlijke agent Gus Grimby in Fargo seizoen 2) en Evan Peters (Quicksilver in de X-Men films) als Nixon's assistenten Krogh en Chapin. Na afloop van Elvis & Nixon kun je hier een lang gesprek met de echte Jerry en Krogh zien over de ontmoeting, waarvan het fotografische bewijs (hierboven) de meest opgevraagde foto in The National Archives van de VS is.

Ziehier de trailer van de film: