Bioscoop Première: Atomic Blonde

 

Wie op Netflix de film John Wick heeft gezien, weet zo ongeveer wat te verwachten. Ruil Keanu Reeves in voor Charlize Theron en vergeet die hond. Atomic Blonde werd geregisseerd door David Leitch, de stuntcoördinator, 'fight designer' en co-regisseur van John Wick. Die man weet hoe hij een actie-scène moet ontwerpen en filmen: het minutenlange gevecht dat Theron in een Berlijns trappenhuis levert met twee would be moordenaars en de daaropvolgende auto-achtervolging zijn al voldoende reden om de film te gaan zien. Wat ontzettend knap, gaaf, hyperkinetisch en hartslag-verhogend is die scène. En wat jammer dat Theron, nota bene executive producer van de film, geen beter verhaal heeft geëist. Want dat gaat uiteindelijk toch nergens over.

Het is november 1989. In Berlijn staat de muur op omvallen. De Britse geheime dienst stuurt de kakkineuze vechtblondine Lorraine Broughton (Theron) naar Berlijn om daar in samenwerking met de rouwdouwerige hunk-spion David Percival (James McAvoy) iets uit te zoeken. Dat 'iets' is een vrij ingewikkeld verhaal dat zijn best doet om op het werk van thrillerschrijver John le Carré te lijken. Dus veel Koude Oorlog spionage door dubbel- en triple-spionnen die elkaar in het nog half communistische Berlijn achterna zitten. Waarom precies wordt nooit glashelder en helaas doet dat er ook niet toe. Atomic Blonde is wat in de jaren 80 een 'kneukfilm' werd genoemd. Het gaat om vechten, adrenaline, lesbische seksscènes, schieten, scheuren en een oeverloze soundtrack van jaren 80 muziek, waartussen zich half-vergeten pareltjes bevinden - zie de Spotify playlist onderaan. Om de boel een gepaste jaren 80 somberheid te geven, is de film door een blauwfilter gehaald waardoor alles er ontzettend grauw en authentiek uitziet. En om vechtmachine Lorraine Broughton een zweem van geloofwaardigheid te geven, ziet ze er na afloop van de knokpartijen zowaar nogal gehavend uit, wat weer een mooie aanleiding is om haar verschillende keren naakt in en uit met ijsblokjes gevulde badkuipen te laten stappen, gewapend met een verdovende wodka. Deze voor Hollywood erg expliciete naaktscènes roepen eerder ontzag dan lust op; Theron is totaal en indrukwekkend in command , net zoals in haar rol als Furiosa in Mad Max. Kijk maar:

Een hele hoop actie dus ( hier nog meer afzonderlijke scènes ) die in één geval echt weerzinwekkend is (iemand wordt met een skateboard half dood geslagen) maar over het algemeen erg mooi, als je ervan houdt. Vooral op groot doek (het liefst IMAX natuurlijk) is het prachtig. Door het gebrek aan geloofwaardigheid en de karikaturale hoofdpersonen heeft alles ook iets potsierlijks en het zo bezig zien van Theron doet terugverlangen naar films als Monster en Young Adult, waarin ze ook een groot actrice bleek te zijn. In Atomic Blonde kijkt ze vooral heel ijzig, maar daar is ze wel erg goed in.