Betty S01E01-02: rauwe kroniek van skatevrouwen

Wat moet het heerlijk zijn om jong te zijn in New York. Om met een skateboard je skills te etaleren op hippe hangplekken als Washington Square Park en Union Square. Om ’s avonds in een verlaten skatepark te blowen onder de sterrenhemel. Dat is Betty in een notendop: een kroniek van jonge vrouwen – Betty’s – die skateboards bedwingen. Het tragikomische zesluik van showrunner Crystal Moselle is een vervolg op haar speelfilm Skate Kitchen (2018). Met zo goed als dezelfde cast legt ze de skatecultuur vast, evenals de wijze waarop de vrouwen – een fijn gecast ensemble – zich verweren tegen de mannen.

Vergis je niet, skateboarden is nog steeds een mannenbastion. Daarom is het ook bijzonder geestig dat Janay (Dede Lovelace), Honeybear (Moonbear), Kirt (Nina Moran), Indigo (Ajani Russell) en Camille (Rachelle Vinberg) elkaar steevast aanspreken met ‘bro’. In de eerste aflevering zien we hoe een tas bij het skatepark wordt ontvreemd en hoe de helft van de groep via een app probeert de telefoon in de tas in kwestie te traceren, terwijl de andere helft gezellig bij een wietdealer in zijn busje duikt om te filosoferen over het leven. Het zijn zogeheten ‘slices of life’: uit het leven gegrepen scènes die op rauwe wijze – met de camera op de schouder – zijn vastgelegd.

Betty doet – over rauw gesproken – in de eerste minuten nog denken aan Kids (1995) – ook een speelfilm over jeugd in New York – maar vindt al snel zijn eigen weg en is bovendien feministisch van aard – Kids staat bekend om een aantal dubieuze vrouwonvriendelijke momenten. Maar Betty ligt ook in het verlengde van andere drama’s die het leven in de miljoenenstad – en niet per se het keurige, geijkte bestaan – proberen te vatten, zoals High Maintenance. Het zal geen toeval zijn dat beide titels worden gedistribueerd door kabelzender HBO. Het is de plek waar eigenzinnigheid nog steeds hartgrondig wordt omarmd. Met warme, dromerige televisie tot gevolg.