Berlin, Berlin: Lolle on the Run: anticlimactische komedie

Het is altijd goed om een plan B te hebben. Tenminste, dat is wat Lolle (Felicitas Woll) zich bedenkt terwijl ze in een gekreukelde trouwjurk in handboeien voor een rechter zit. Hier wordt ze veroordeeld tot een taakstraf van veertig uur.

Het is 15 jaar geleden dat de populaire Duitse sitcom Berlin, Berlin voor het laatst verscheen op televisie. De film Berlin, Berlin: Lolle on the Run is enigszins een vervolg op de serie, dat zich meer dan tien jaar na de gebeurtenissen aan het einde van de serie ontvouwt.

De 38-jarige Lolle Holzman is  een succesvolle stripkunstenaar die als jonge twintiger in Berlijn door het ene romantische ongeluk na het andere struikelde. In de opening stond ze op het punt om het ja-woord te geven aan haar betrouwbare vriend Hart (Matthias Klimsa). Op papier heeft ze het allemaal voor elkaar: een mooie flat, een eigen animatiestudio, en het plan om een baby te krijgen. Haar leven wordt door de war geschopt wanneer Sven (Jan Sosniok) arriveert tijdens de huwelijksceremonie – de man waar ze al die jaren geleden verliefd op werd.

Nostalgie is de drijvende motor achter Berlin, Berlin: Lolle on the Run. Tijdens het uitvoeren van haar taakstraf ontmoet ze Dana (Janina Uhse), een volwassen delinquent die niet bang is om de wetten te overtreden. Het duo brengt elkaar in meer problemen dan ze aankunnen. Het is een allegaartje van clichés: kleren die gestolen worden tijdens het zwemmen, boze gekleurde drugdealers, cults, en ga zo maar door.

De kern van de film draait om het feit dat Lolle vlucht om te ontsnappen aan de emotionele verantwoordelijkheid die gepaard gaat met liefde en (romantische) relaties. ‘Als je tussen twee mannen in staat, heb je geen van beiden echt lief’, vertelt Dana haar aan het begin van de wilde en gekke avonturen.

De zoektocht naar zelfliefde – en het zelfinzicht dat Lolle eerst alleen gelukkig met haarzelf dient te zijn-  is een bekend thema in moderne films en series. Lolle loopt inmiddels tegen de veertig jaar en het ontduiken van haar verantwoordelijkheid en emotionele besluiten komt op enkele momenten bijna kinderachtig over. De Duitse film heeft bij vlagen komische momenten, maar geen bevredigende conclusie.