Belfast: innemende ode aan getroebleerde stad

In augustus 1969 was Kenneth Branagh ( Dunkirk , Murder on the Orient Express ) negen jaar oud en woonde hij in de Noord-Ierse hoofdstad Belfast, in een rijtjeshuis van een zeer liefdevol arbeidersgezin. Een protestants arbeidersgezin, en dat deed ertoe in Belfast, waar grote spanningen bestonden tussen katholieken en protestanten, die eufemistisch 'the troubles' werden genoemd maar voor velen extreem gewelddadig en vaak zelfs dodelijk verliepen. Branaghs alter ego Buddy, een geweldig sympathieke rol van de piepjonge Jude Hill, heeft gewoon katholieke vriendjes en zijn ouders en grootouders zijn ook vredelievende types die niets tegen katholieken hebben. Sterker nog, als Buddy aan zijn vader vraagt of die het lastig vindt dat hij verliefd is op een katholiek meisje, houdt hij zijn zoontje ernstig voor dat het meisje van zijn dromen een katholiek, een hindoe of voor zijn part een atheïstische vegetariër mag zijn, als ze maar lief is.

Toch ontkomst het jongetje niet aan het geweld: in het begin van Belfast worden de katholieke huizen in zijn straat kort en klein geslagen door protestante milities en wordt Buddy's vader bijna gedwongen door hen om partij te kiezen voor zijn 'eigen mensen', wat hij weigert. Ondanks dit thema is Belfast geen politieke of historische film; het is een warm en vaak geestig portret van een vooral fijne jeugd, die voor Buddy/Branagh gevuld was met liefde voor film, voor muziek, voor dat katholieke klasgenootje en voor zijn fantastische grootouders, briljante en Oscar-genomineerde rollen van Ciarán Hinds en Judi Dench, die de show stelen als het liefhebbende en mopperende stel. Buddy heeft, net als Branagh, een uitgesproken gelukkige jeugd. Maar de realiteit dringt zich uiteindelijk onontkoombaar aan hem op als Buddy's ouders het steeds vaker aan de stok krijgen met de militieleider die eist dat ze meedoen met het verjagen van katholieken. Hierdoor, en om economische redenen, besluit de familie uiteindelijk de biezen te pakken en te emigreren naar Engeland, tot groot verdriet van Buddy/Branagh, voor wie Belfast zijn hele leven was.

Branagh zelf maakte in zijn nieuwe thuisland pijlsnel carrière als acteur en regisseur, maar haalde zich de hoon van Engeland op de hals toen hij daarnaast op zijn dertigste een autobiografie publiceerde, wat inderdaad ongebruikelijk en zelfs belachelijk vroeg in zijn leven was. Maar met Belfast revancheert hij zich: ook semi-autobiografisch en erg onderhoudend. De film is ook genomineerd voor de Oscar voor beste film, en hoewel dat wat overdreven lijkt is Belfast een goedgemaakte film waar je vrolijk en prettig ontroerd naar zit te kijken.