Beeldbepalend

In Verborgen verleden graaft ze dieper, maar voor de VARAgids wil tv- en musicalster Simone Kleinsma (1958) best wat recentere plaatjes van een toelichting voorzien: over sketches met André Hazes, die ene grote hit en het afgelaste spektakel Hello Dolly.

De taalstraat (1979–1982)
‘Tijdens mijn derde jaar op de Kleinkunstacademie in Amsterdam speelde ik, bij wijze van stage, in een theatervoorstelling van Gerard Cox. Het jaar erop maakte Teleac een tv-serie over taal: De taalstraat. Gerard zat er ook in. Toen ze een jong meisje nodig hadden, zei hij: je moet Kleinsma vragen. Dat was mijn eerste aanraking met televisie. Ik heb er veel geleerd: elke week een ander script, cameratechnieken, liedjes opnemen, playbacken. De taalstraat werd op zondagmiddag uitgezonden en er keek geen hond naar. Wel zijn er drie lp’s van uitgebracht, omdat de liedjes zo ontzettend leuk waren. Niet de minsten schreven er aan mee: Jan Boerstoel, Ivo de Wijs, en Harry Bannink maakte de muziek. De liedjes waren toegespitst op taalproblemen. In het radioprogramma Met het oog op morgen komt mijn liedje ‘Boeken’ nog weleens langs, als ze een nieuwe roman bespreken.’

Zeg ’ns aaa (1984)
‘Het was gigantisch om gevraagd te worden voor zo’n grote serie als Zeg ’ns aaa. Ik had een gastrolletje, ene Angelique, het hulpje van Koos Dobbelsteen. Die had iemand nodig voor een verbouwing, zoals je ziet. Angelique had geen werk, dus plakte ze een snor op en deed zich voor als een jongen. Ik weet nog dat iedereen me voorbijliep toen ik dat ding opgeplakt kreeg. We hadden een paar dagen gerepeteerd, gewoon als onszelf, maar toen ik op de dag van de opname die overall had aangetrokken en die pet en die snor op had, herkende niemand me meer op de studiovloer. Het werkt, dacht ik!’

Een avond met André (1985)
‘André Hazes kreeg bij de VARA een aantal televisieshows, doorspekt met liedjes en sketches. De locatie was een huis met verschillende kamers: een zaaltje waar hij zijn nummers zong voor publiek, een keuken, een huiskamer met een piano. Soms gingen we om een sketch op te nemen zelfs naar buiten. Vele gasten kwamen bij hem op bezoek: Piet Römer, Joke Bruijs, Danny de Munk. Volgens mij deden we elke week een sprookje, dus dit moet Sneeuwwitje zijn. Ik speelde André’s manusje van alles. Naar zijn muziek luisterde ik in die tijd niet zo, maar het klikte tussen ons.’

Wedden, dat…? (1986–1987)  
‘Bij Wedden, dat…? zat ik in het showballet, met veel danswerk, liedjes en sketches. Presentator Jos Brink kende ik goed: ik had een aantal jaren in de musicals gespeeld die hij en Frank Sanders maakten. En de producent was Joop van Ende, die eerder dat theaterprogramma met Gerard Cox had gedaan. Ook ontmoette ik Guus (Verstraete jr., de regisseur van Wedden, dat…?, red.) opnieuw, die ik twee jaar eerder bij de 1-2-3-show had leren kennen. Guus en ik trouwden in 1990. Hij had stiekem aan Jos gevraagd of die, als buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, de huwelijksvoltrekking wilde doen. Tot het moment dat Jos opeens het gemeentehuis van Blaricum binnenstapte, had ik géén idee.’

Lees verder in VARAgids 5 vanaf pagina 22.