Barry S02E01-03: Barry blijft op de bühne

Laten we dit voorop stellen: de allerbelangrijkste reden om komediedrama Barry te kijken is Barry zelf (gespeeld door co-showrunner Bill Hader). Het titelpersonage is een getraumatiseerde oorlogsveteraan en praktiserend huurmoordenaar die tijdens een klus bij toeval zijn echte passie ontdekt: acteren. En dus meldt hij zich aan als amateur bij de acteercursus van de gevierde Gene Cousineau (Henry ‘The Fonz’ Winkler). Dat hij overduidelijk stukken beter is in moorden dan in acteren is van ondergeschikt belang.

Qua tragiek doet Barry een beetje denken aan de jongere versie van het Patricia Highsmith-personage Tom Ripley (de Matt Damon-interpretatie in de film The Talented Mr. Ripley althans). Allebei zijn het antihelden – in een andere context waren ze de slechteriken geweest – met duidelijk wat antisociale trekjes, maar ook hebben ze allbei – weliswaar heel diep weggestopt – een hart. Zeker bij Barry ligt toch de suggestie dat een groot deel van zijn gereserveerde, afstandelijke houding in de oorlog is begonnen.

Wat overigens niet betekent dat, wanneer puntje bij paaltje komt, ze niet ook iemand vermoorden die het eigenlijk totaal niet verdient. Bij Barry is het zijn oude soldatenvriend (Chris Marquette) die zichzelf – en daarmee ook hem - wilde aangeven, bij Tom is het misschien wel de enige persoon die hem leuk vond om hemzelf (de door Jack Davenport gespeelde Peter Smith-Kingsley).

Het tweede seizoen gaat direct verder waar het eerste seizoen eindigde. Na het vuurgevecht tussen Barry en detective Janice (Paula Newsome), die Barry dreigde te ontmaskeren, is Janice spoorloos verdwenen. Gene, haar minnaar, is ontroostbaar. Genes studenten volgen wijselijk zijn voorbeeld. Alleen Barry begrijpt niet waarom het toneelstuk waar ze allemaal zo naartoe hadden geleefd niet gewoon kan doorgaan. Anders lopen ze studiepunten mis! Maar zelfs de ambitieuze Sally (Sarah Goldberg), Barry’s vriendinnetje en vaste acteerpartner, heeft zich bij dit voldongen feit neergelegd: het lijden van Gene gaat voor alles.

Wanneer Gene het acteerbijltje er zelfs helemaal bij dreigt neer te gooien, is Barry dan toch plots de redder in nood. Gene eist van hem een authentieke monoloog over het eerste slachtoffer dat hij als soldaat maakte. Barry gehoorzaamt, al vermeldt hij er maar even niet bij dat die eerste moord door zijn collega’s niet met dikke tranen maar met luid gejuich werd begroet. Gene en Barry’s medecursisten zijn diep onder de indruk, en een beetje afgunstig. Als oorlogsveteraan ligt de traumatische inspiratie immers zo voor het oprapen. De bofkont!

Ondertussen doet Barry een dappere poging zijn leven als huurmoordenaar voorgoed op te geven – hij werkt zelfs bij Lululemon! – maar dat blijkt nog niet zo makkelijk wanneer sommige van je misdaadcollega’s nog in leven – en redelijk rancuneus - zijn.

Showrunners Hader en Alec Berg ( Silicon Valley ) halen optimaal komisch rendement uit de gecombineerde wereld van het amateurtoneel en de harde misdaad. Maar de echte reden dat je blijft kijken – naast Barry – zijn de vier belangrijkste bijrollen, die allemaal een stuk complexer zijn dan je op het eerste gezicht zou denken.

Naast Gene (Winkler sleepte voor zijn bijrol in seizoen één zowel een Emmy als een Critics Choice Award in de wacht) is er Monroe Fuches (Stephen ‘Excuse me, I believe you have my stapler’ Root), Barry’s voormalige opdrachtgever en de ultieme opportunist, die er totaal geen problemen mee heeft om Barry voor de leeuwen te gooien, nadat Monroe door toedoen van Barry’s hilarisch incapabele opvolger in de handen van de FBI is beland. De Oekraïense schurk NoHo Hank (Anthony Carrigan, Gotham) is een beetje als Barry. Ook hij is het schurkenleven ingerold omdat hem dat het makkelijkste afging, maar eigenlijk is hij vooral op zoek naar een boezemvriend, een Best Friend Forever. Je weet wel, iemand waarmee je lekker kan roddelen over je collega’s en die het vrouwelijke hoofd van een Birmese misdaadfamilie voor je uit de weg ruimt, omdat zij jouw veelbelovende nieuwe vriendschap met je nieuwe, superchille, Boliviaanse baas Cristobal (Michael Irby) in de weg zit.

Tot slot is er Sally, Barry’s vriendinnetje en medecursist. Sarah Goldberg is perfect gecast als de worstelende actrice, die smacht naar een rol zonder nummer in de titel (Goldberg zelf begon haar carrière ook als ‘2nd cinema girl’ in A Bunch of Amateurs en ‘Analyst #1’ in The Dark Knight Rises). En er zijn als acteur maar weinig dingen moeilijker dan overtuigend acteren dat je slecht kan acteren.

Sally is een stuk driedimensionaler dan ‘vriendinnetjes van’ meestal zijn, en tegelijkertijd een stuk onsympathieker. Dat laatste geldt zeker voor de aflevering in het eerste seizoen, die direct volgt na de aflevering waarin ze voor het eerst met Barry in bed is beland. Terwijl Barry die nacht ziet als een serieuze verbintenis, had de seks voor Sally duidelijk een wat vluchtiger karakter. In plaats van als volwassenen over die tegenstrijdige verwachtingen te praten, doet Sally vervolgens bij iedere toenaderingspoging van Barry alsof hij degene is die zich als een irrationele eikel gedraagt. Met andere woorden: in dit scenario gedraagt zij zich als de man. Sally is op dat moment onuitstaanbaar, maar tegelijkertijd zit er in diezelfde aflevering het afgrijselijke moment waarin haar manager avances maakt, zij hem zo voorzichtig – en met heel veel excuses – mogelijk afwijst en hij haar daarna op een zo kil mogelijke manier laat vallen. Het een praat het ander niet goed, en andersom. Maar dat hoeft ook niet. Sally’s personage is harteloos én hartverscheurend.

Ook in het tweede seizoen is Sally weer goed op dreef. ‘Ik wil er voor je zijn, echt waar’, vertelt ze Barry nadat hij net voor het eerst op toneel zijn trauma’s heeft verwoord. ‘Maar niet te vroeg in de avond.’ Sally had namelijk al een drinkafspraak staan met haar agent, en drinkafspraken met agenten gaan voor. Tenzij je Gene Cousineau heet natuurlijk.