Bad Education: heerlijk schmierende Hugh Jackman

Het runnen van een populaire openbare school is in de Verenigde Staten vergelijkbaar met het bestieren van een bedrijf. Je moet goede diensten leveren én je klanten tevreden houden. En zelfs dan word je slechts gezien als nobody. Zo schreef Robert Kolker in 2004 in New York Magazine. In het artikel ‘The Bad Superintendent’ onthulde hij hoe rector Frank Tassone, leidsman van een schooldistrict in Long Island, New York, duizenden dollars wist te grissen uit de schoolkas. Scenarist Mike Makowsky vormde dit artikel om tot een filmscript, met hierin eveneens zijn eigen ervaringen: hij zat toentertijd op de scholengemeenschap.

Hugh Jackman geeft met verve gestalte aan Frank Tassone. Een schmierende, gesoigneerde gentleman. Met altijd wel een oneliner paraat. Tassone is iemand die er een sport van heeft gemaakt ouders van schoolkinderen tevreden te stellen; iemand waarvan je niet direct verwacht dat hij over snode plannen beschikt. De geslepen Pam Gluckin (Allison Janney) is zijn rechterhand. Ook zij is van 'verdient een Oscar voor het spelen van mooi weer'. Bad Education is alleen al de moeite waard vanwege de dynamiek tussen Janney en Jackman. Maar filmmaker Cory Finley beschikt over nog meer sterren, onder wie Ray Romano en Welker White.

Bad Education is natuurlijk een film die draait om hoogmoed komt voor de val. En wie het artikel waar de film op is gebaseerd heeft gelezen, zal Tassone’s neergang al van mijlenver kunnen zien aankomen. Wat dat betreft is de tragikomedie vergelijkbaar met Adam McKays The Big Short (2015) over de kredietcrisis van 2007. Je weet dat er iets onvermijdelijks staat te gebeuren, waardoor het geheel vooral draait om de opmaat naar de misère. En beide films zeggen ook iets over het hoogkapitalisme: hoe geld en het vergaren van geld kan leiden tot corruptie, en hoe – en dat is misschien ook wel typisch Amerikaans – alles draait om de ‘hard buck’.