Animals S03E01: idiote versie van Dude, Where’s My Car?

Je zou Animals kunnen beschouwen als een geïllustreerde podcast waarvoor de makers, komieken Phil Materese en Mike Lucianio, telkens hun vrienden uit de komediewereld uitnodigen om een half uur te sparren. Elke aflevering heeft een vaag omschreven invalshoek, waarbinnen de deelnemers – geportretteerd als ratten, konijnen en katten in de krochten van Manhattan – naar hartenlust kunnen improviseren. Dankzij de combinatie van animatie, improvisatie en thema (ongedierte in en om de stad) zou je kunnen stellen dat de serie bestemd is voor een niche-publiek, maar dat maakt het niet per definitie minder fijn.

Daarnaast kent elk seizoen een rode draad in de vorm van live-action scènes waarin de mens, de natuurlijke vijand, een rol speelt. In het eerste seizoen draait het om een corrupte burgemeester, in het tweede seizoen om een virusuitbraak en nu in het derde seizoen zijn New York City en de wereld ten onder gegaan. Althans, er zijn nog wel wat mensen, maar die zitten in een ondergrondse bunker in New Jersey. Zo zien we in de openingsscène twee militaire officieren, gespeeld door Demi Moore en Mel Rodriguez, die het hebben over de zogenoemde ‘Green Day’, een nucleair incident veroorzaakt door een ‘Green Bomb’. De grappen over de punkrockband zijn niet aan te slepen.

Dan verhuizen we van de live-action scène naar de geïllustreerde contouren van Manhattan, begroeid met onkruid en in vervallen staat. De twee ratten Phil en Mike zien een volstrekt nieuwe wereld. De stadse jungle is zonder de mens aanzienlijk veranderd. Er zijn nu zelfs dinosaurussen in het riool – een slang en een krokodil worden als zodanig gepercipieerd. Onderwijl maken de twee grappen over hun leven als bohemiens, alvorens ze in de democratische republiek van Kitty City belanden, en dat is natuurlijk funest voor twee ratten. Ze weten de vileine dreiging te ontvluchten, belanden bij twee salamanders, raken stoned, lachen om elkaar, lachen om de dvd-collectie van de salamanders, en worden bestolen.

Het is bijzonder moeilijk om de taferelen in Animals te vatten. De twee ratten – en in andere afleveringen dus andere beesten – struinen zonder enig doel door de stad. Soms schuifelend, dan sprintend. Dat het nergens heen gaat, is eigenlijk wel fijn. Hoewel je je kan indenken dat Animals onder flinke invloed misschien pas echt begrijpelijk wordt. En over dat gebrek aan een eindstation gesproken: dat is er wel degelijk. In de eerste aflevering mondt de queeste van Phil en Mike uit bij een rat genaamd Bob Balaban (Bob Balaban, bekend van Seinfeld, speelt zichzelf). Balaban heeft de sleutels van hun auto (waar ze schijnbaar naar op zoek waren), maar weigert ze aan de twee minkukels te geven.

Zo verwordt de eerste aflevering van het nieuwe seizoen tot een soort idiote versie van Dude, Where’s My Car? Die auto is trouwens een levensgrote Kia die een rat noch een kat zou kunnen besturen, maar wat maakt het uit. Blijf vooral zitten tijdens de eindtitels: Bob Balaban, nog steeds als rat, rapt erop los. Zijn mantra? ‘We zijn geen wilden, zoals de andere soorten. Wij hebben het állemaal uitgevogeld.’