Amsterdam: chaotisch plot maar aangename film

Foto credits: 20th Century Studios

In het New York van 1933 exploiteert oorlogsveteraan en arts Burt Berendsen (Christian Bale) een kliniek waar hij andere oud-strijders helpt. Met hen zoekt hij naar de juiste prothese, of naar een passend glazen oog. Een van Berendsens boezemvrienden is Harold Woodman (John David Washington): een strafpleiter die met Berendsen diende in de Eerste Wereldoorlog. In 1918 raken ze allebei zwaargewond en worden ze opgelapt door verpleegkundige Valerie Voze (Margot Robbie). Daarna belanden ze gedrieën in Amsterdam, waar ze een tijdje wonen. In 1933 vragen Berendsen en Woodman zich ineens af wat er met Voze is gebeurd, die ze sinds hun periode in de Nederlandse hoofdstad niet meer hebben gezien.

Het is behoorlijk moeilijk om de plot van Amsterdam uit te leggen. Ten eerste omdat filmmaker David O. Russell ( Joy uit 2015 was zijn voorlaatste film) heeft gekozen voor een gefragmenteerde verhaalstructuur. Maar ook omdat er ontzettend veel informatie in de film zit, en je de film als films in een film kunt beschouwen. Zo laat een groot deel van de eerste akte zich omschrijven als een eigenzinnige komedie en zou je het slotstuk weer als thriller kunnen beschouwen – de hoofdpersonages raken namelijk min of meer betrokken bij een complot tegen de Amerikaanse overheid.

Het komt er uiteindelijk op neer dat O. Russells scenario een grote chaos is. Hij wil simpelweg te veel vertellen. Een geweldige cast, met bijrollen van Michael Shannon, Taylor Swift, Chris Rock en noem maar op, kan die onevenwichtigheid niet verbloemen. Niettemin is Amsterdam een film die, misschien wel dankzij die keur aan sterren, heerlijk wegkijkt. Geen goede film, maar wel een aangename film.