American Horror Story: 1984: slashervertier galore!

Het is de zomer van 1984, en de Olympische Spelen zijn aanstonds in het snikhete Los Angeles. Tijdens een broeierige aerobicsles wordt Brooke Thompson (Emma Roberts) door haar wellustige klasgenoten uitgenodigd om de stad te verlaten. Er ligt voor haar een klus als jongerenbegeleider in het verschiet, in het landelijke kamp Redwood. In de openingsscène, een flashback naar 1970, zien we al dat het bosmeer in de wildernis al eerder het toneel van een bloedbad is geweest, en dat belooft weinig goeds. Maar als Brooke in haar appartement ook nog eens wordt aangevallen door The Night Stalker (de bijnaam van seriemoordenaar Ricardo Ramirez) gaat ze overstag.

En dus gaat de groep twintigers in een busje op weg. Met in hun gezelschap de ‘laatste Amerikaanse maagd’, want zo wordt Brooke genoemd door haar reisgenoot Montana (Billie Lourd). Dat is evenwel een goed teken: wie zich van seks onthoudt, overleeft. Dat is het aloude adagium dat geldt in slasherfilms, en American Horror Story: 1984 is Ryan Murhpy’s hoogstpersoonlijke ode aan het genre dat in de jaren tachtig zo floreerde. Misschien was 1984 wel het hoogtepunt. A Nightmare on Elm Street ging eind dat jaar in Amerika in première, en het publiek had tevens al intens genoten van Halloween (1978) en Friday the 13th (1980).

De laatstgenoemde twee horrorfilms lijken de grootste inspiratie te zijn geweest voor dit negende seizoen, samen met de gebruikelijke maatschappijkritiek. Murphy’s shows –  Pose , The Politician , American Crime Story – zijn ongeacht in welk tijdsgewricht ze zich afspelen steevast kritieken op onder meer de rechts-conservatieve Amerikaanse politiek. Dat uit zich in AHS: 1984 wanneer blijkt dat de nieuwbakken groep in het kamp in een rode meisjeshut en een blauwe jongetjeshut moet slapen. Een van de knakkers zegt: ‘Zeg moeten we celibaat blijven deze zomer?’ Waarop de diepreligieuze kampleider pareert: ‘Zelfpijniging is niet verboden; maar elke ruk is een zonde.’

En dan gaat de zon onder, en begint het vertier. Want wordt Brooke achternagezeten door The Night Stalker (die in werkelijkheid Los Angeles in zijn greep hield dat jaar)? En dan is er ook nog een ander probleem: in een gekkenhuis in de buurt is een andere onverlaat (gespeeld door John Carroll Lynch, die altijd met verve monsters speelt) ontsnapt. Double trouble dus. Want in American Horror Story is er nooit één antagonist, ze komen altijd met velen. Hoe kan je anders in hemelsnaam acht uur televisie maken. Immers: de doorsnee slasherfilm houdt het niet langer dan negentig minuten vol.

Gelukkig is er in al die chaos nog tijd voor naaktzwemmen, onschuldige ruzietjes, bierdrinken, en natuurlijk: de Olympische Spelen kijken! Tegen het einde worden beelden van de fakkeldrager afgewisseld met beelden van een zinderende achtervolging. Murphy weet dondersgoed hoe het moet. De beste man heeft de conventies van het subgenre uitstekend in de smiezen. Zijn campy (en zeer ironische) dialoog, de heerlijke eighties-soundrack en het algehele AHS-sausje maken deze 1984-editie tot een feest der herkenning voor horrorliefhebbers.