American Crime Story S02: voortreffelijke casting

Het eerste seizoen van American Crime Story, The People v. O.J. Simpson , was een onverdeeld succes. De dramatisering van het legendarische proces tegen de voormalige American Football-ster in 1995, bracht diepgeworteld racisme in de Verenigde Staten aan het licht; toen en nu – de reeks reflecteert ook sterk op het heden. Showrunner Ryan Murphy – ook bekend van Feud en American Horror Story – keert in tien delen opnieuw terug naar de jaren negentig, en richt ditmaal zijn pijlen op de perceptie van homoseksualiteit. Dit ten aanzien van de moord op Gianni Versace in 1997, door seriemoordenaar Andrew Cunanan, hier gespeeld door Darren Criss uit Glee.

De beroemde modeontwerper en mannenverslinder wordt niet onverdienstelijk gespeeld door Edgar Ramirez (Carlos): de Venezolaanse acteur speelt het titelpersonage wisselend afstandelijk en invoelend. Tijdens het ochtendgloren ontwaakt de primadonna in zijn barokke, Romeinse paleis, gesitueerd aan Miami Beach. Hij stapt in zijn kitscherige sloffen en roze badjas en struint door de hallen, langs spiegels en muurschilderingen. Even tuurt hij naar het waanzinnige uitzicht. Gelijktijdig worden de voorbereidingen van Cunanan verbeeld: een geobsedeerde niemendal, met een pistool in zijn rugzak. Net als bij The People v O.J. Simpson weten we hoe het zal aflopen; en draait het vooral om de nasleep.

Hoewel het finale moment op een Versace-achtige manier wordt gebracht: met zwaar aangezette klassieke muziek – is het Bach? – en de nadruk op een maagdelijk witte duif, die als onschuldig neveneffect omkomt in de kogelregen. Hoe symbolisch, en ironisch. Sowieso is de serie doorspekt met ironie: Murphy maakt immers wederom een kostuumdrama, over een kostuumontwerper, wiens kostuums we terugzien in scènes die zijn gefilmd in de opera. Ook de kostumering van de gewone man (en vrouw) speelt een rol. De garderobe uit de jaren negentig doet haar intrede, met veel te grote colberts, en vale kleurcombinaties.

Maar wat we het meest leren van deze recente periode, nog maar twintig jaar geleden, is de blik van onder meer het politiekorps van Miami op homoseksualiteit. Ricky Martin speelt Antonio D’Amico, Versace’s liefdespartner, en krijgt na de moord allerlei merkwaardige vragen voor de kiezen, tijdens een routineverhoor. ‘Wat is je betrokkenheid?’ En: ‘Je zegt dat jullie partners zijn?’ Het is een eufemistische manier om te zeggen dat je, als rechercheur, neerkijkt op de mannenliefde. En trouwens, over de ironie gesproken: dit is een perfecte rol voor zanger Martin. De man van de flamboyante muziek kwam immers niet lang geleden, in 2010, uit de kast.

De casting is dan ook voortreffelijk: Martin als toy boy en loyale levensgenoot en dan is er Versace’s jongere zusje Donatella, gespeeld door Pénelope Cruz. Cruz draagt een soort bitje, heeft extra aangedikte wallen onder haar ogen, en peroxideblond haar. Dankzij dergelijke fysieke transformaties komen de allesbehalve onschuldige jaren negentig tot leven; we kunnen het tijdperk pas achter ons laten, zo zou je gekscherend kunnen denken, als Ryan Murphy klaar is met zijn werk. En dat is hij nog lang niet: de lijkenpikkerij van genadeloze roddelzenders als TMZ – de een z’n dood is de ander zijn brood – en homofobie zijn nog springlevend in de Verenigde Staten. Dus komt The Assassination of Gianni Versace op het juiste moment.