Alta Mar S02E01-02: moord aan boord!

‘1650 mensen stapten aan boord van het schip voor de tijd van hun leven. Maar niets bleek minder waar.’

Het eerste seizoen van het Spaanse moordmysterie Alta Mar beloofde ons drie moorden in tien dagen. Gezien al het drama dat zich op het schip afspeelde, viel het nog mee dat het er niet meer waren. Alta Mar speelt zich af ergens in de jaren veertig van de twintigste eeuw en draait om twee zussen, Eva en Carolina, en hun entourage aan boord van een luxueus cruiseschip dat vanuit Spanje op weg gaat naar Brazilië.

De montere Eva (Ivana Banquero, Ofelia uit Pan’s Labyrinth) is schrijfster in de dop. Carolina (Alejandra Onieva) staat op het punt te trouwen met Fernando (Eloy Azorín), de eigenaar van de rederij. Ook Fernando’s broer, flierefluiter Sebastián (Tamar Novas), zus Natalia (Natalia Rodríguez) en zwager Aníbal (Félix Gómez) zijn mee. De twee bediendes van Eva en Carolina, moeder Francisca (Chiqui Fernández) en dochter Verónica (Begoña Vargas), en oom Pedro (José Sacristán) en dokter Rojas (Pepe Ocio), die samen met de vader van Eva en Carolina ooit een schoenenfabriek hadden, maken de groep compleet.  

Het mysterie gaat van start wanneer Eva en Carolina vlak voordat ze aan boord gaan een verstekelinge meenemen, Luisa (Manuela Vellés), die zegt op de vlucht te zijn voor een gewelddadige ex. Maar niets en niemand is uiteraard zoals het lijkt.

Alta Mar is een smakelijke mix van Agatha Christie en een smeuïge telenovela, waar iedere aflevering met een cliffhanger of nieuwe openbaring eindigt, en er tussendoor ook nog wat vonken overspringen. Niet zozeer tussen Carolina en Fernando, die duidelijk meer dringende zaken aan zijn hoofd heeft, maar zeker tussen Eva en eerste stuurman Nicolás (voormalig model Jon Kortajarena, met een kleine, maar gedenkwaardige rol in A Single Man), en een beetje tussen Dimas (Ignacio Montes), de persoonlijk bediende van Sebastián, en Verónica, die ernstig twijfelt tussen hem en zijn baas.

Het belangrijkste onderdeel blijft wel het mysterie, waarbij bijna geen enkel cliché wordt vergeten. Van persoonsverwisselingen, vergiftigingen, een microfilm met belastend bewijsmateriaal tot zelfs een koffer vol nazigoud. Het schip heeft zelfs een eigen opera-spook, dat zwaar verminkt rondwaart in de schaduwen. Iedereen heeft wel iets te verbergen, ook droomprins Nicolás. Het eerste seizoen waren er zoveel ontboezemingen, ofwel nieuwe ‘waarheden’, dat het je verbaast dat de twee zussen er geen whiplash aan over hebben gehouden. Zelf heb je daar als kijker wel wat last van, zeker wanneer een verdachte die in de ene aflevering iemand succesvol vergiftigd heeft, twee afleveringen later gewoon overal door het schip mag lopen.

De intriges en mysteries zijn nog lang niet voorbij wanneer aan het begin van het tweede seizoen een groep drenkelingen wordt gered. Een van hen, Casandra (Claudia Traisac), valt direct op. Casandra – what’s in a name? – weet namelijk dingen te vertellen die ze helemaal niet kan weten, tenzij ze inderdaad, zoals ze zelf beweert, een gave heeft (of zich goed heeft ingelezen). Carolina gelooft in de magie – waarom doen anders alle lampen opeens zo raar? – maar Eva vermoedt vals spel. Echt of niet, onheilspellend is haar mededeling dat de crew zich wat betreft het aantal doden misrekend heeft zeker: ‘Er zijn drie mannen vermoord, en een vrouw. Zij is hier nog ergens aan boord. En haar moordenaar ook.’