A Series of Unfortunate Events S02: sterk scenario en schitterende sets

Een televisieserie maken met een jonge cast vereist enige spoed: voor je het weet zijn de kids te oud voor hun rollen. Toen Netflix afgelopen jaar groen licht gaf aan een tweede seizoen van A Series of Unfortunate Events, kon scenarist en romancier Daniel Handler – de auteur van de gelijknamige boekenreeks - direct aan de slag. De komst van een derde seizoen is intussen ook bevestigd. Dat was evenwel onvermijdelijk, want het verhaal is ook na dit omvangrijke en schitterende tweede seizoen nog niet ten einde. Violet (Malina Weissman), Klaus (Louis Hynes) en Sunny Baudelaire (Presley Smith is het gezicht, Tara Strong doet de voice-over) zijn wel zichtbaar een jaartje ouder (en wijzer).

Voor het tweede seizoen heeft Handler de boeken The Austere Academy, The Ersatz Elevator, The Vile Village, The Hostile Hospital en The Carnivorous Carnival bewerkt tot een tiental afleveringen. ‘We zijn op 1/3’, aldus commentator Lemony Snicket (Patrick Warburton). De queeste begint op een kostschool die zich laat omschrijven als een rij levensgrote zerken die op een bijzonder unheimische plek dienstdoen als gebouwen. Als het trio eenmaal binnen is, op weg naar het kantoor van de conrector, valt de gotische architectuur op – en hoe detailrijk elk shot is. En over de conrector gesproken: de krankzinnige violist heet, hoe toepasselijk, Nero (Roger Bart). 

De Romeinse keizer Nero brandde immers Rome af, en het ouderlijk huis van de Baudelaires ging eveneens op in een vlammenzee. Met zulke treurige associaties begint de aflevering, waarin door Snicket wordt verzucht dat ‘geen enkel verhaal een happy end heeft’. Sowieso niet op de kostschool: het motto is memento mori (gedenk te sterven). De manische en machtswellustige Carmelita (Kitiana Turnbull) – een prinsesje in een roze outfit - geeft het trio een rondleiding door de school. ‘Wat is dat?’, vraagt Klaus. ‘Die ruimte ken ik niet, daar kom ik nooit', antwoord Carmelita. Klaus reageert: ‘Dat is de bibliotheek.’

Carmelita heeft net als haar voorbeeld Nero geen boeken nodig om haar rol in dit verhaal op te eisen. Klaus heeft daar een andere grappige visie op: ‘De bibliotheek is een eiland in een gigantische zee van onwetendheid.’ Zulke uitingen van intelligentie – gevat in goed gevonden oneliners -  worden niet gewaardeerd en Violet, Klaus en Sunny komen terecht in een beduimelde tinnen schuur, vol spinnen en naar beneden druipende schimmel. Overdag krijgen ze les van een stel curieuze docenten; ’s nachts ontwijken ze het ongedierte in hun allesbehalve comfortabele stek. Totdat de grote antagonist uit het verhaal zich opnieuw manifesteert: Graaf Olaf (Neil Patrick Harris) in een geestige vermomming.

Op de scholengemeenschap wordt tijdens een feestelijke bijeenkomst de nieuwe gymleraar geïntroduceerd: meneer Genghis. Harris heeft een tulband op en praat met een zuidelijk Amerikaans accent – nog zo’n merkwaardige doch intrigerende combinatie. Het ligt in de lijn der verwachting dat de nieuwbakken docent zich op gaat werpen als de grote plaaggeest: graaf Olaf heeft nog steeds zijn zinnen gezet op het vermogen van de drie wezen. Het trio herkent op hun beurt de boosdoener, maar wordt net als in het eerste seizoen niet geloofd door de volwassenen in hun omgeving. Hoewel de bibliothecaresse Olivia Caliban (Sara Rue) de uitzondering vormt: zij gaat de kinderen – uiteindelijk - steunen.

Ook stuiten Violet, Klaus en Sunny tijdens hun verblijf op Duncan (Dylan Kingwell) en Isadora Quagmire (Avi Lake): een broer en zus die net als de drie hoofdpersonages op verdachte wijze ouderloos zijn geworden. Daarmee wordt verwezen naar het intrige, het complot, en het is aan de kinderen om de afleidingsmanoeuvres van graaf Olaf en zijn gevolg te pareren en de werkelijke toedracht van de verdwijning van hun ouders te achterhalen. Dat gebeurt ook in het tweede seizoen via een uiterst sterk scenario, schitterende sets en een prachtige cast. Nieuwkomers zijn onder anderen Nathan Fillion (Firefly) en Tony Hale ( Veep ).

A Series of Unfortunate Events is één van die uiterst zeldzame kinderseries waarin personages Voltaire mogen citeren (erudiete mensen hoeven zich niet te schamen) en kinderen uitgelegd krijgen wat ‘xenofobie’ betekent. Ja, kinderen begrijpen dat. Showrunners Mark Hudis en Barry Sonnenfeld, en scenarist Handler, schromen niet om hun twee doelgroepen op onnavolgbare wijze te bedienen: de ouders en hun kinderen. Voor de laatstgenoemde jongelingen is er genoeg te zien, en voor de eerstgenoemde volwassenen zijn er op vakkundige wijze meerdere lagen aangebracht in de narratief. Je kan zonder blikken of blozen stellen dat dit vakwerk is op meesterniveau.

Waar de serie echter het meest in uitblinkt, is de wijze waarop kinderen worden neergezet als volwaardige mensen, met volwaardige meningen en bespiegelingen. Sterker nog: Violet, Klaus (en de bijkans bijzonder cynische Sunny) beschikken vaak over meer inzichtelijk vermogen dan hun meerderjarige gesprekspartners. Uit hun ingenieuze plannen weerklinkt een zekere levenswijsheid, een zekere intelligentie. De crux is dan ook: onderschat kinderen niet. Dat is net als A Series of Unfortunate Events een urgente en zeer tijdloze boodschap.