42 Days of Darkness S01E01-02: sfeervol en gelaagd Chileens misdaaddrama

Een week na The Staircase  (te zien bij HBO Max) is er nu op Netflix 42 Days of Darkness (originele titel: 42 dias en la oscuridad ), een ander waargebeurd misdaaddrama, ditmaal gebaseerd op een beruchte zaak in Chili over een moeder, Viviana Haeger, die in 2010 spoorloos verdween, tot haar lichaam 42 dagen later op haar eigen zolder werd teruggevonden.

Viviana’s familie verleende geen toestemming voor de serie, met als gevolg dat het slachtoffer hier niet Viviana maar Verónica (Alice Küppenheim) heet. Wanneer Verónica een afspraak met haar oudste dochter Emilia (Olivia Vargas) mist, trekt deze al snel aan de bel. Dan herinnert haar vader (Daniel Alcaíno) zich een vreemd telefoontje van eerder op de dag, van een man die dreigde dat hij Verónica iets aan zou doen. Voor hem is het duidelijk: Verónica is ontvoerd.

Maar wanneer uren dagen worden en de ontvoerders niets van zich laten horen, besluit Verónica’s zus Cecilia (Claudia Di Girólamo) het heft in eigen handen te nemen. Ondertussen krijgt ook de in ongenade gevallen advocaat Víctor (Pablo Macaya) lucht van de ontvoering.

Deze eerste Chileense Netflix-original, geproduceerd door Fábula ( Una mujer fantástica , de films van Pablo Larraín ), zet meteen de juiste, licht onheilspellende, toon. Het inventieve camerawerk (de serie is geregisseerd door Gaspar Antillo en Claudia Huaiquimilla) springt daarbij direct in het oog, zoals de manier waarop de camera vanuit het huis dochter Emilia volgt en observeert, die buiten om het huis heen loopt. Of onze allerlaatste blik op – een nog levende – Verónica, vanuit de reflectie van een spiegel, waarbij we ook net niet zien voor wie ze nu de deur opent.

Maar ook de manier waarop herinneringen zich, ongevraagd en uit het niets, aan de nabestaanden – en dus ook de kijker – opdringen, is knap gedaan.

42 Days bevat een goede cast en gelaagde personages. Vooral Pablo Macaya valt op als Víctor. Op het eerste gezicht lijkt hij op wat ze in het Engels zo mooi een ‘ambulance chaser’ noemen. Hij is een advocaat die op zoek is naar de meest smeuïge, meest geruchtmakende zaken. Hij neemt het ook niet zo heel nauw met de regels. Je voordoen als een oude jeugdvriend moet kunnen, vindt hij, zolang het de zaak maar helpt. En toch geloof je dat Víctor wel het beste met de slachtoffers voorheeft.

Het grootste enigma is echtgenoot Mario (Daniel Alcaíno is in Chili een bekende komiek). Wanneer Verónica nog leeft gedraagt hij zich al uitermate verdacht, en ook later lijkt hij zich drukker te maken om de extra houtblokken in de open haard dan om de verdwijning van zijn vrouw.

Maar wie weet, misschien maakt hem dat juist wel te voor de hand liggend? Als Michael Peterson in The Staircase  ons één ding heeft geleerd is het dit: dat iemand misschien niet reageert zoals je verwacht maakt diegene niet direct schuldig. Dat Michael Peterson op zijn computer foto’s had van blote mannen maakt hem niet automatisch een moordenaar (want heeft hij wel echt van zijn vrouw gehouden?). Misschien geldt voor Mario’s houtblokkenobsessie wel hetzelfde?