14 Peaks: Nothing Is Impossible: platitudes, borstklopperij en superlatieven

De Nepalese bergbeklimmer Nimsdai Purja heeft in 2019 een ongekend doel voor ogen: de 14 hoogste bergtoppen ter wereld in zeven maanden bedwingen. ‘Wees niet bang om groot te dromen’, vertelt hij aan het begin van de film. Want ‘niets is onmogelijk’. En Purja is kennelijk een superheld, want normale getalenteerde bergbeklimmers doen er maar liefst zeven jaar over om 14 keer boven de 8 kilometer hoog te geraken. 14 Peaks: Nothing Is Impossible bestaat dan ook vooral uit (de bovengenoemde) platitudes, borstklopperij en superlatieven. Zo prijzen Purja’s vakgenoten hem de hemel in. Want het blijft een ‘spel met hoge inzet’ in de ‘dead zone’ (dat is de hoogte waarop je zuurstofmaskers nodig hebt).

Spijtig is echter dat de makers niet overal bij zijn geweest, en de film dus voor een deel bestaat uit bij vlagen vervelende getuigenissen en andere bergbeklimmers die beklemtonen: ‘Je geest kan niet bevatten hoe hoog de Annapurna is.’ Maar dat doet niets af aan Purja, die voor zijn recordpoging ook nog eens een commando was in het Nepalese leger. De stoerheid zit hem in het bloed. Hoewel de documentaire onbedoeld ook gaat over tanende mannelijkheid: want hoe belangrijk is dat eigenlijk? Dat bedwingen van bergen? En is het bij die basiskampen niet een hele grote rotzooi?

Op dat laatste gaat de film trouwens niet in. Kritiek zou immers ten koste gaan van het voetstuk voor Purja dat de film zonder twijfel is. Maar mag je dit een documentaire noemen? De verbeelding van een lineair verhaal aan de hand van talking heads in beeld? En mooifilmerij in de vorm van vogelvluchtperspectieven van sneeuwrijke kolossen? Dat de term documentaire onderhevig is aan inflatie is al enige tijd een treurig fenomeen, en films als 14 Peaks: Nothing Is Impossible dragen hier beslist aan bij.