De hernieuwde aandacht voor zure regen is fantastisch, het is een prachtvoorbeeld in het dossier klimaatverandering
Ik vind het mooi, die opleving van aandacht voor zure regen. Op Facebook, op Twitter en zelfs bij Nieuwsuur kwam het langs (looking at you, #FactFreeThierry ). Zure regen is overal. En dat is goed.
Even ons nationale geheugen opfrissen: wat is zure regen ook alweer? Het zal niet verbazen, de historie van ‘zure regen’ is lang. Al in de 17e eeuw was het fenomeen bekend en sinds de Industriële Revolutie (eind 18e eeuw) is het bekend dat de vervuiling uit de industrie zure regen veroorzaakt. Uiteraard was het pas veel later dat het probleem bij het grote publiek bekend werd: in de jaren 70 van vorige eeuw.
Het probleem is eenvoudig: de uitstoot van zwaveldioxide, stikstofoxiden, ammoniak en andere vervuiling lost op in regenwolken, brengt de pH waarde van het regenwater omlaag en slaat zo als zure regen neer op onze aardbol. De gevolgen laten zich raden: ecosystemen raken verstoord, planten leggen het loodje, biodiversiteit gaat eraan en … gebouwen en bouwwerken van metaal raken aangetast en gaan sneller roesten.
Vanwaar die aandacht dan? En waarom is zure regen dan ineens vol onder de aandacht? Ja, dat is eigenlijk eenvoudig: de wetenschapsontkennende politiekepartijen noemen zure regen een ‘hoax’, onzin. Want je hoort er niets meer van. Uiteraard papegaaien hun trouwe volgelingen het ongegeneerd na. Het mag duidelijk zijn dat zulke politici erg hard hun best doen om aan opzettelijk geheugenverlies te lijden. En na zure regen is nu klimaatverandering ‘de volgende hoax’. Hardop lachen, zou twitteraar MENEERDEGREEF zeggen.
Zure regen is een fantastisch voorbeeld! De hernieuwde aandacht voor zure regen is fantastisch, het is een prachtvoorbeeld in het ‘dossier klimaatverandering’.
Waarom?
Het heeft ‘even’ geduurd voordat de wetenschap omtrent zure regen op de politieke agenda stond, er waren tientallen jaren van gedegen onderzoek en overtuiging van politici voor nodig. De politiek toonde echter weinig interesse. Dat is herkenbaar. Vanuit de industrie en politieke partijen werd er voortdurend twijfel gezaaid. Ook herkenbaar. En uiteindelijk waren de bewijzen zo overweldigend, dat de politiek er iets mee moest. Alweer herkenbaar!
En dus kwam er wereldwijd beleid om zure regen tegen te gaan, in 1985 werd het Helsinki Protocol ondertekend, in 1991 de Air Quality Agreement. Zwavel-uitstoot en andere schadelijke stoffen moesten worden teruggedrongen. Hoe dan? Nou, met dwang natuurlijk:
technologische maatregelen om schadelijke uitstoot tegen te gaan werden verplicht voor de industrie
nieuwe technieken in elektriciteitscentrales zorgen voor minder schadelijke uitstoot
het zwaar vervuilende zwavel werd op voorhand uit brandstoffen gehaald en om de schadelijk uitstoot van voertuigen terug te dringen, werden auto’s voorzien van katalysatoren
In 2010 kwam de evaluatie over 30 jaar anti-zure-regen beleid. Ook al zijn we er nog lang niet, er zijn enorme stappen gezet.
En daarom is het aanhalen van zure regen door voorgenoemde politieke partijen zo mooi! Enerzijds laat het de onwil zien van deze wegkijkende partijen en anderzijds de prachtige resultaten van partijen die wetenschap omarmen en zich inzetten voor internationale samenwerking. De waarheid achterhaalt je wel.
Zure regen is een succesverhaal. En dat vind ik mooi.
Het klopt dat zure regen - en het gat in de ozonlaag - succesvol zijn bestreden, vooral door het verbieden van drijfgassen. Maar ik ben met @AltJohan van mening dat de klimaatverandering een probleem van een geheel andere grootte is. Ik denk niet dat wij op korte termijn effect van alle maatregelen zullen merken, dus die nemen we vooral voor het nageslacht. Dat is genoeg reden om tot actie over te gaan.
Maar eenvoudig zal het niet zijn. Als het al lukt.
Zure regen is een succesverhaal, dat klopt!
Maar het klimaatverhaal is van een andere orde. De investeringen om dat te voorkomen/aan te passen zijn misschien wel een factor 1000x groter dan bij het zure regen verhaal.
Neemt niet weg dat we wel optimistisch mogen zijn.
Er is nog een enorm succesverhaal.
Het gat in de ozonlaag. Door wereldwijd afgesproken maatregelen is de groei van dat gat tot staan gebracht en zien we nu een paar decennia later zelfs langzaam lichte krimp optreden op weg naar herstel.
Het laat net als de zure regen zien dat wereldwijde problemen weldegelijk opgelost kunnen worden als de wil er maar is.
