ZKV

Ik heb dit al een keer verteld, maar krijg zelf niet genoeg van deze anekdote, dus: nog maar eens. Toen ik 14 en/of 15 was was ik reddeloos verliefd op een jongen uit een hogere klas, die mij volgens mij niet eens kende. Ik heb heel wat vrije uurtjes voor zijn huisdeur doorgebracht met een vriendin in de hoop dat …

Meestal schaam je je achteraf dood voor zo’n passie, want het voorwerp van je liefde blijkt op oudere leeftijd al die energie helemaal niet waard geweest te zijn. Maar in dit geval had ik gelijk! Peter Müller was al mijn dromen helemaal waard. En is dat nog. Hij schrijft onder de naam A.L. Snijders (die van de Constantijn Huygensprijs weet u wel) zkv’s, zeer korte verhalen. Zeer geliefd onder vele lezers. Gisteravond was hij te gast bij De Wereld Draait Door en ja, ik zag hem weer, die lange blonde jongen uit de hogere klas. Zijn gezicht was overwoekerd door overvloedige beharing, maar die ogen, die lach, die humor, die intelligentie … ze waren er nog allemaal!

Hier is een recent ZKV. Ik ben het gewend. Jaren ben ik zaterdagochtend om half negen naar beneden gegaan om de televisie aan te zetten op radio zes, vpro. We wonen buiten, we hebben geen kabel, we luisteren naar de radio via de schotel van de televisie. Ik luister naar het programma waarvoor ik later die ochtend een zkv ga voorlezen.

Als de telefoon gaat, loop ik met mijn blaadje naar de gang en lees mijn verhaal voor. Dan loop ik terug om naar het programma te luisteren. Ik ben binnen- en buitenstaander tegelijk. Nu doe ik hetzelfde, niet voor de vrijzinnig protestanten, maar voor de katholieken. Ik luister naar het programma en als de telefoon gaat, loop ik naar de gang om mijn verhaal voor te lezen en te praten met Margriet Vroomans. Ik ken een jongen, hij heet Joost Conijn, die een vliegtuig heeft gebouwd, aangedreven door een tweedehandse automotor. Daarmee is hij van Lelystad naar Mombasa gevlogen. Hij heeft zeventig vliegvelden aangedaan, want hij kan maar voor vierhonderd kilometer benzine tanken. Hij heeft op deze reis, die maanden duurde, onbeschrijfelijke gevaren getrotseerd, waar hij laconiek over is. Vliegen is 90% verveling en 10% doodsangst, zegt hij. Hij kan niet begrijpen dat ik behagen schep in een onbeweeglijk leven. Ik kan niet begrijpen dat hij zoveel angst kan verduren. Wij zijn raadsels voor elkaar. Dit artikel is overgenomen van de  weblog van Hanneke Groenteman .