Ziekenhuiszorg heeft dringend behoefte aan stelselherziening die sector weer gezond maakt

Ons ooit zo geroemde zorgstelsel rammelt aan alle kanten. Na de ouderenzorg, de GGZ en jeugdzorg komt nu ook naar buiten dat de ziekenhuiszorg met steeds meer problemen kampt waar moeilijk het hoofd aan geboden kan worden.

Deze week kwam een groot ziekenhuis in het noorden van het land in het nieuws omdat zij patiënten van een aantal verzekeraars niet meer voor planbare zorg in 2023 kon helpen vanwege het bereiken van een met voornoemde verzekeraars vooraf afgesproken omzetplafond.

Deze voor patiënten van voornoemde zorgverzekeraars en hun huisartsen uiterst vervelende boodschap hakte er bij hen terecht fors in. Zeker met de wetenschap dat de zorgpremies die verzekerden gaan betalen voor 2024 nog hoger zullen worden en de kwaliteit van zorg en toegankelijkheid nu al sterk te wensen over laat.

Dat ligt zeker niet aan de ziekenhuizen en de aldaar werkzame zorgprofessionals. Wel aan hoe ons zorgstelsel is ingericht en wordt uitgevoerd, een stelsel waarin steeds meer weeffouten zichtbaar worden in juist de ziekenhuiszorg. 

Marcel Levi heeft als ervaren voormalig ziekenhuisbestuurder recent in een interview zijn verbazing uitgesproken over het moeten concurreren van ziekenhuizen in een markt die gekenmerkt wordt door schaarste. Opvallend dat deze economisch zeer relevante opmerking door een medicus in het zorgdebat wordt ingebracht en niet door talloze zorgeconomen die vanachter hun bureau werkzaam zijn in de wetenschap of in de zorgsector. Die signaleren wel wat er niet goed gaat maar komen niet met concrete oplossingen. Vaak vanwege een gebrek aan relevante praktijkervaring in het functioneren van grote commerciële organisaties in de marktsector.

Concurreren in de ziekenhuissector houdt automatisch in dat gestuurd wordt op omzetmaximalisatie. Met als nadelig bijeffect het uitvoeren van medisch onnodige behandelingen. Dat laatste vindt plaats, alleen is onbekend wat de exacte omvang ervan is.

Om de kwaliteit van onze ziekenhuiszorg niet verder te ondermijnen is het verstandig om eindelijk eens de knoop door te hakken en concurrentie te verbieden waar schaarste de dominante factor is en blijft.

Marcel Levi sloeg de spijker op zijn kop met zijn opmerking over de bizarre relatie tussen concurrentie en schaarste in de zorg.

Te hopen valt dat een nieuwe regering het lef heeft om aan voornoemde relatie een einde te maken. Dat zal de ziekenhuiszorg zeker ten goede komen.