Zeven keer schurft, wij zijn radeloos

Wij frustreren ons over het gebrek aan verantwoordelijkheid van artsen en beleidsmakers om duidelijke informatie te verstrekken.

Deze zomer liep ik twee maanden zonder diagnose rond met schurft. Deze huidmijt gaat al langere tijd veel rond onder studenten, dus ik was bekend met de klachten. Ik liet dan ook direct de jeukende blaasjes tussen mijn vingers zien aan mijn huisarts. Mijn partner en zijn beste vriendin hadden dezelfde klachten, zou het dus geen schurft zijn? Nee, besloot ze stellig, het is hitte-eczeem, dat hebben wel meer mensen deze hete dagen. Pas na weken van slapeloze nachten door de jeuk en eindeloos eczeemcrème smeren, kwam het nieuws van de vriendin van mijn partner. Na maanden van klachten was zij toch maar naar de dermatoloog doorverwezen, die had bevestigd dat ze schurft had. 

Dit voorbeeld is helaas verre van uniek. Deze week behandelen wij in mijn Utrechtse studentenhuis van dertien voor de zevende keer in twee jaar tijd een schurftbesmetting. Dit doen we, zoals alle voorgaande keren, zeer zorgvuldig. Hierbij laten we ons zo goed mogelijk informeren door de vaak verwarrende en tegenstrijdige informatie over de behandeling en hygiënemaatregelen van huisartsen, GGD en RIVM. De framing in de media van studenten als onhygiënisch en onverantwoordelijk wat betreft de schurftepidemie schiet ons dan ook in het verkeerde keelgat. Wij frustreren ons over het gebrek aan verantwoordelijkheid van artsen en beleidsmakers om duidelijke informatie te verstrekken aan studenten, en een realistische en financieel haalbare behandeling mogelijk te maken.

Allereerst wordt het hoog tijd dat de mythe wordt weerlegt dat alleen smeerlappen die nooit douchen of hun beddengoed wassen schurft krijgen. De schurftmijt is ontzettend besmettelijk en hardnekkig. Hij wordt alleen uitgeroeid bij een uitgebreide huidbehandeling, plus het wassen van kleding op 50 graden of drie dagen quarantaine in een vuilniszak. Als dat nog niet genoeg was, is de incubatietijd maar liefst twee tot zes weken. Je kunt dus lange tijd besmettelijk rondlopen zonder het zelf door te hebben. Het hoort nu eenmaal bij het studentenleven dat er af en toe vrienden blijven slapen en sommige huisgenoten wisselende seksuele contacten hebben. Schurft wordt al overgedragen bij 15 minuten knuffelen of slapen in iemands bed, ondanks de schone lakens. Ook moeten alle huisgenoten bij een besmettingsgeval meebehandelen, omdat we theedoeken (ook regelmatig gewassen) en meubilair delen. Ons huis is verre van een zwijnenstal, maar toch worden huisgenoten telkens van buitenaf of door elkaar besmet in de huidige epidemie.

We nemen besmettingen erg serieus, zeker omdat sommigen van ons weten hoe naar de jeuk van schurft is. Het lijkt echter soms alsof onze huisartsen dat niet doen, waardoor we onszelf moeten behelpen met verschillende richtlijnen op de websites van GGD’s en het RIVM. Maar liefst vier van onze huisgenoten hebben van hun huisartsen verkeerde diagnoses gekregen, wanneer ze bij hen aanklopten met bultjes en jeukklachten. Door dit soort onzorgvuldigheid blijven studenten anderen in onwetendheid besmetten. Bovendien kregen we vaak achterhaalde adviezen van huisartsen, zoals dat we gewoon op ons meubilair mogen zitten. Gelukkig heeft het RIVM recent nieuwe verscherpte richtlijnen vastgesteld die nu eindelijk een eenduidig behandeladvies geven. Het is zaak dat huisartsen hier zo snel mogelijk mee bekend zijn en schurft beter leren te diagnosticeren.

De nieuwe adviezen van het RIVM zijn echter niet probleemloos. Deze zijn nu zo streng dat ons halve huis voor een week tijd is ingepakt in vuilniszakken en onze wasmachine overuren draait. We wringen ons in bochten om het tegelijkertijd behandelen (erg belangrijk!) van alle dertien huisgenoten mogelijk te maken. Bovendien geldt nu de aanbeveling dat alle contacten (bedpartners, huisgenoten) twee keer moeten behandelen met een week tussentijd. De kosten voor de daarvoor nodige twee tubes crème zijn meer dan veertig euro. Dit is niet niks voor studenten, die ook al te kampen hebben met het leenstelsel en torenhoge energiekosten en boodschappenprijzen, zeker als er telkens weer nieuwe besmettingen opduiken.

Wij zijn op dit punt kortom mateloos gefrustreerd, en radeloos over hoe het verder moet als besmettingen zich blijven voordoen. Ik vrees dat veel studenten afhaken door de ingewikkelde behandeling, slechte informatie en hoge kosten van de zoveelste besmetting. Daardoor kan deze epidemie voortduren. Het is noodzakelijk dat huisartsen en beleidsmakers de behandeling overzichtelijker en toegankelijker maken voor studenten. En het wordt tijd dat de berichtgeving het eerlijke verhaal vertelt over deze complexe, hardnekkige epidemie.