'Zero tolerance' maar dan omgekeerd

Zero tolerance is het speeltje van de rechtse wensdenkers. In Nederland ooit populair gemaakt door Rita Verdonk (in 2007 nog beschouwd als toekomstig premier) met haar ‘regels zijn regels!’. Dat klinkt helder, duidelijk en eerlijk maar het is absurd. Een fietser in New York maakt dat letterlijk pijnlijk duidelijk.

Zero tolerance betekent dat je de regels uitvoert en straft ongeacht de omstandigheden. Oftewel, de agent of stadswacht hoeft niet meer na te denken maar alleen maar ‘keihard op te treden’. Fietsen op een al uren verlaten stoep? Geen waarschuwing maar boete! In de zon een glas rosé drinken in een park terwijl op straat een alcoholverbod geldt? Boete!

De conservatieve burgemeester van New York, Rudolph Giuliani, maakte ‘zero tolerance’ in de jaren negentig wereldwijd bekend door keihard op te treden tegen voetgangers die schuin de straat overstaken. Hij verhoogde de boetes daarvoor tot honderden dollars. Net zo lang tot niemand meer schuin de straat durfde over te steken. Want regels zijn regels. Het idee is dat als je voetgangers bestraft dat er dan op den duur minder criminaliteit zal zijn want een bankrover begint ooit crimineel te worden met door rood licht te lopen. En als hij daarvoor keihard aangepakt wordt zal hij geen brankrover worden. Dat denken is inmiddels erg populair onder politici die willen laten zien dat ze geen watjes zijn.

De New Yorkse filmmaker Casey Neistat kreeg in de stromende regen een boete van 50 dollar omdat hij niet op de fietsstrook fietste. Want dat is verplicht als fietser, dat je op de fietsstrook fietst. ‘Maar die fietsstrook staat vol met gevaarlijke objecten’, wierp hij tegen. Dat maakte natuurlijk geen indruk op de agent: regels zijn regels.

Dus pakte Neistat een camera en filmde wat er gebeurt als je als fietser koste wat koste op de fietsstrook blijft fietsen. Het zeer pijnlijke resultaat is hilarisch. Kijk tot het eind, hij heeft lef.