Geweldsorgie van agrarische testosteronbommen bij huis minister
ZEMBLA: 'Transgender met spijt'
Praat mee
Heb je een vraag, suggestie of wil je gewoon iets kwijt? Dat kan hier. Lees onze spelregels.
Reacties (15)
Ik vind het een vreselijk probleem. Ik ken een kind van een vriendin, die al jaren een vrouw wil worden. Hij-zij heeft al haar naam veranderd en slikt medicijnen om vrouwelijk te lijken. Die medicijnen veroorzaken depressies en zelfmoordgedachten. Maar daar blijft het niet bij. Hij-zij staat ook op wachtlijst voor een geslachtsaanpassende operatie. Zijn-haar vriend heeft die al ondergaan en is ..... een spijtoptant. Wat moet je nou hierop zeggen? Ze waren beide heel gelukkig voor de operatie, al kleedden ze zich vrouwelijk. Nu is de relatie over door zowel de medicijnen als de operatie van 1 van beiden. Het is hartverscheurend, soms denk ik dat de mogelijkheid tot medicijnen en een operatie niet gelukkig maken. Het kan een waanidee zijn dat met je uiterlijk aan te passen, je identiteit bevestigd wordt of aanpast aan je nieuwe uiterlijk.
Helaas zijn er dus ook “spijtoptanten”. Dit betekent dat zeker niet te licht mag worden overgegaan tot geslachtsverandering. Voor zover mij bekend gebeurt dat in het algemeen dan ook niet, en gaat het om langdurige en geleidelijk voortgaande trajecten. Natuurlijk moet grondig psychiatrisch worden onderzocht wat met een individuele transgender-in-spe werkelijk aan de hand is, en kan niet over één nacht ijs worden gegaan. De leeftijd van zeven jaar die is genoemd lijkt me zeker veel te laag om zo’n drastische en praktisch onherroepelijke stap te nemen. Het is beter af te wachten hoe zo'n kind zich verder ontwikkelt, en daarbij ook goede psychologische begeleiding te geven. Het verschijnsel van transgender zijn –d.w.z. de ervaring een persoon te zijn die in het lichaam van het “verkeerde” geslacht is geboren, wat zich vaak al op jonge leeftijd openbaart – is reëel. Maar het blijft natuurlijk hoe dan ook van uiterst belang om zeer zorgvuldig en terughoudend te werk te gaan. De situatie van Patrick de Veen lijkt mij tamelijk specifiek en uitzonderlijk. Daarbij is duidelijk het e.e.a. goed misgegaan. Hij heeft, zo lijkt het, te weinig voor zijn eigen werkelijke gevoelens en identiteit kunnen opkomen, terwijl hij in een staat van verwarring verkeerde. Maar we moeten aan de andere kant niet de vergissing maken te denken dat transgenders per definitie psychiatrische patiënten zouden zijn in de zin dat ze aan wanen zouden lijden en/of in totale verwarring verkeren. Dat laten de mensen die duidelijk gelukkig zijn en gebleven met hun geslachtsverandering dan ook duidelijk zien, waaronder de nog jonge Tiuri. Waaruit de kennelijk "explosieve groei" van de aanmeldingen voor geslachtsverandering voortkomt, is de vraag. Dat heeft mogelijk te maken met de grotere bekendheid van het verschijnsel en de moderne chirurgische mogelijkheden. Een verplichte “second opinion” lijkt me tot slot sowieso een heel goed idee.
Het blijft een enorm lastig probleem. Ik heb bijna 3 jaar een relatie met een transgender vrouw gehad, en als zodanig ook veel andere transgenders ontmoet. Mijn toenmalige vriendin kwam uit Engeland. De naam- en geslachtsverandering op het paspoort was in Engeland relatief snel en eenvoudig geregeld. In Nederland is dit vele malen moeilijker. Ook gebruikte ze testosteronblockers en andere middelen op doktersrecept die redelijk eenvoudig werden verstrekt. Het traject hiervoor was in Engeland ook veel eenvoudiger dan in Nederland. Nederland stond, toen in ieder geval, bekend als een van de moeilijkste landen voor transgender behandelingen. Toen ze hier woonde heeft ze verschillende operaties laten uitvoeren bij privé klinieken, van haar eigen geld. Zij was emotioneel stabiel, had een goede baan, geen depressies, en gelukkig met haar nieuwe voorkomen. Kortom een 'succesverhaal'. Ik weet echter uit haar vriendenkring (die ook de mijne werd) dat dit lang niet altijd het geval is. Soms zijn het mensen die depressief, zwaar ongelukkig zijn, en denken dat als ze maar een andere identiteit 'nemen', hun problemen zullen verdwijnen. Die proberen ze er uit te filteren, maar de methodes zijn verre van perfect en veroorzaken ook weer leed. Kortom onmogelijke keuzes waar altijd mensen gedupeerd van zullen zijn..
Ik vond het vooral een ontzettend trieste uitzending, mij bleef de opmerking van 1 der transgenders bij, hij stelde dat als je (meerdere) problemen hebt dat die niet ineens weg zijn nadat je omgebouwd bent. Hij heeft gelijk, er speelt vaak zoveel meer dan we weten/denken.
Het enige dat ik hierin kan zien is dat het een perfect dilemma is. De mensen die met vragen worstelen over hun seksuele identiteit kunnen nauwelijks een heldere eenduidige afweging maken en gaat zo veel door hen heen. De zorgverlening is er enerzijds op gerecht de drempels voor geslachtsverandering zo laag mogelijk te houden om deze mensen niet in enorme psychische problemen te brengen en als gevolg daarvan komen er mensen door de procedure, die enorme psychische problemen krijgen. Volgens mij is heeft onmogelijk dit altijd goed te doen. Het verbeteren van de huidige procedure begint met het erkennen van alle betrokkenen dat deze zorgverlening altijd, voor een deel van de patiënten, gaat falen. En vervolgens kan geprobeerd worden om in kleine stapjes de grootste fouten er uit te halen. Uit de uitzending bleek al dat er grote verschillen zitten in de besluiten die betrokken psychiaters nemen. Een verbetering kan zijn allemaal exact dezelfde procedure te volgen en te voorkomen dat een jong mens, in 1 maand een besluit neemt tot geslachtsoperatie. Als alle patiënten van te voren weten dat deze fase sowieso 4 maanden gaat duren is dat al minder belastend. Transparantie over de proces is een mooie eerste stap en dan nog zorgen dat iedereen zich er aan houdt.
Hij/zij heeft toch 9 jaar de tijd gehad om er over na te denken. Om dan de fout bij de begeleiding te legggen..
En nu is het wachten op het volgende schandaal van een ‘transseksueel’ die zich niet mag laten ombouwen omdat psychiaters hem/haar niet als zodanig diagnosticeren.
Na 16 jaar weten ze het nog steeds niet. Nu vind ik 16 jaar (aan kennis) niet lang, u wel? Daar komen ongelukken van. Triest maar waar, en zo is het leven. Gelukkig gaat het ook vaak goed. Tel je zegeningen, niet je blauwe plekken.
Zelden zo'n triest relaas aangehoord als dit verhaal van Patrick. De hele familie was sterk ontroerd, maar ook boos op de diverse therapeuten. Wiens belang was in hun ogen nu het grootste? Ik kreeg stellig de indruk dat die totaal verkeerd was ingevuld door de diverse agogelaars! Schandalig!
Ik ben bang dat door onze wil mensen het naar hun zin te maken we wel eens doorslaan. Transgender zijn is ook een geestelijk iets en kan door heel veel dingen komen en ik denk dat als we bepaalde oorzaken niet eerst willen of kunnen onderzoeken dat deze problemen niet oplossen door iemand fysiek te helpen. Als iemand bv van mening is dat het leven veranderd en of beter wordt als deze van geslacht veranderd of dat iemand er van overtuigd is dat al zijn of haar problemen komen doordat zij "in een verkeerd lichaam zitten" en in plaats van deze mensen te helpen we mee gaan in de waan, dan brengt dat alleen maar meer problemen met zich mee. Voor de mensen waarbij wel veel dingen veranderen denk ik zelf ook dat er een heel stuk placebo effect bij komt kijken. Daarnaast zijn er natuurlijk altijd ook mensen bij die dan ook echt gelukkig ervan worden. Let op, dit is wat ik zelf denk en ik noem hierbij ook geen feiten en probeer niemand hiermee voor gek te gaan verklaren.
Weet niet wat ik hier van moet vinden. Het staat je natuurlijk vrij om met je eigen lichaam te doen wat je zelf wilt, maar is spijt na zo een zwaar keus wel gegrond? Natuurlijk kan je spijt hebben, als je in een waan je arm of been verwijdert kan je na je wantoestand spijt van krijgen, laat staan bij zo een flinke ingreep wat zowel je hele leven als je hele uiterlijk verandert. Maar toch........ dan betekent het toch dat je niet echt goed over nagedacht hebt? Wat mij ook het meest verbaast is dat de het zelfde psychiater die een verkeerd oordeel bij een psychies niet in nu ook weer een oordeel hebben geveld dat de patiënt euthanasie mag plegen. Weten ze dit keer met de volle 100% dat de patiënt tijdens het uitvoeren van de daad niet spijt krijgt? Of dat dit uberhoubt is wat de patiënt echt wil? Maar een grooter moreel vraag zou zijn, is het uberhoubt goed om zulke zwaare beslissingen over te laten aan psychische patiënten?
Erik Smids, dat gebeurt voortdurend, meeste patiënten zijn ook opgesloten tegen hun zin. Als je bereid bent hun vrijheid te beroven om ze lichamelijk te beschermen moet je dan de geestelijke bescherming waar zo een instelling oorspronkelijk voor bedoelt was niet beter op letten? Van een gezond persoon zou ik zeggen pech gehad en eigen schuld je leert maar mee leven, maar een psychiatrische patiënt is een ander verhaal en je weet bij voorbaat al dat hun niet ten alle tijden naar een vrije keus handelen.
Stoornissen in de "lichaamsidentiteit" komen voor, hoe bizar het ook lijkt. Mensen kunnen de diepe overtuiging hebben dat bv hun been er niet bij hoort, maar geen enkele arts zal op verzoek een gezond been verwijderen. Soms gaan deze mensen over tot auto-mutilatie.