Word je wanhopig van alle ellende? Dan kun je dit er tegen doen

Zie jij ook overal crises? Mooi, dan is er nog hoop.

Het zijn roerige tijden in Nederland. We hebben zoveel crises nu dat ze allemaal benoemen gewoon niet gaat, al is het maar omdat je er ook niet één per ongeluk wilt vergeten. De belangrijkste oorzaak van al deze crises is toch de onwil van het kabinet. De onwil om ze te erkennen, de onwil om ze te bespreken, de onwil om te luisteren naar oplossingen uit de oppositie en de onwil om überhaupt zelf de armen uit de mouwen te steken.

Het lijkt allemaal wel prima te zijn, zo. Zolang de poppetjes maar in hun stoeltjes kunnen blijven zitten is het allemaal prima. Dan is het enige dat ze hoeven te doen de collectieve verontwaardiging te managen en te hopen op een nieuwe crisis waar men zich op kan richten zodat alle vorige misstanden (al dan niet tijdelijk) vergeten worden.

Dit probleem is niet alleen een probleem in het kabinet, trouwens. Je ziet het ook in verschillende gemeenteraden, besturen van politieke partijen (als je daar op let) bedrijven en veel meer. Wat hier aan de grondslag ligt? Een gebrek aan vermogen om toe te geven. Toe te geven dat je eigen acties grote gevolgen hebben (of hadden), dat je fouten hebt gemaakt, dat je verantwoordelijkheid hebt om bij gemaakte fouten deze op te lossen, of op z’n minst te erkennen en meer.

Zeker gekozen volksvertegenwoordigers, burgermeesters, ministers en wethouders moeten hier goed bij stil gaan staan. Hebben jullie een fout gemaakt, erken die dan en herstel die fout. Dat is het enige wat we van jullie vragen (en nee, dat doe je niet door de fout weg te stoppen of van je af te schuiven).

Maar goed. De crises zelf zijn dan nog niet weg. Die blijven nog wel. Jaren zelfs. Hier zien we ook constant die verschillende oorzaken. Geen enkele politicus, op Lodewijk Asscher na, heeft verantwoordelijkheid genomen voor hun aandeel in het toeslagenschandaal. Geen enkele politicus heeft verantwoordelijkheid genomen voor het waardeloze aanpakken van de coronacrisis. Geen enkele politicus heeft verantwoordelijkheid genomen voor het afbraakbeleid van 12 jaar Rutte. Geen enkele partij over hun bijdrage daaraan (al wordt daar in één partij hard aan gewerkt).

Jullie zijn de reden tot hoop
Maar jullie, de lezers die ook deze crises zien, die ook deze problemen zien en durven te erkennen, jullie zijn de reden dat er nog hoop is. Jullie, net als ik, zien dat het niet alleen beter moet, maar ook beter kan. Dat de huidige manier van doen niet gaat is voor ons duidelijk, waardoor het ook duidelijk is dat er wat moet gebeuren. Maar hoe? Door in ieder geval te beginnen met het toegeven dat al deze problemen bestaan. Dat toegeven betekent dat je daarna kan gaan kijken naar oplossingen en manieren om het in de toekomst te voorkomen.

Eén belangrijk ding dat jullie allemaal kunnen doen (als jullie situatie het toelaat), is de politiek ingaan. Word lid van een politieke partij en ga naar congressen en samenkomsten. Word lid van een vakbond. Ga naar protesten. Vorm je eigen groep of beweging. Praat met mensen om je heen. Laat horen wat er bij je speelt, wat jij denkt dat beter kan en hoe dat kan, en zet je daar dan ook voor in.

Het kan zijn dat je tegengas krijgt, maar dat is geen reden om op te geven. Dat is alleen maar reden om harder te strijden.Want dat is hoop. Hoop is strijd, strijd voor beter, strijd voor een toekomst, strijd voor een ander, strijd voor liefde en medemenselijkheid. Als je dan eenmaal hoop hebt, kan je ook hoop geven. Dit door te strijden voor een hoger loon, gratis zorg, eerlijkere lastenverdeling (belast miljonairs nou eindelijk eens echt), een dak boven het hoofd van iedereen en ga zo maar door.

Het zal niet makkelijk zijn, echt niet. Het kost energie en tijd die we niet hebben, het kost veel. Soms voelt het zelfs als te veel, maar wat het oplevert is zoveel meer. Het overstijgt alle kosten en je staat er nooit alleen voor. Als we allemaal volhouden dan kunnen we allemaal een leefbaar inkomen krijgen, een volwaardig huis voor iedereen, gratis zorg, onderwijs voor iedereen, geen zorgen over honger en ga zo maar door. Hoe zwaar het ook klinkt om dit te bereiken, feit is dat we het kunnen bereiken. 

Samen.

cc-foto: Vandan Dessai