Woody Allen slingert tussen geïnspireerd en gemakzuchtig

Woody Allen is te getalenteerd om een oninteressante film te maken. Toch bekruipt bij Magic in the Moonlight je het gevoel dat hij er niet uithaalt wat er in zit. Dit is zo’n geval waarbij zijn rigoureuze tempo zicht wreekt.

Net als Allen’s vorige film, Blue Jasmine, gaat Magic in the Moonlight over de noodzaak van bedrog om het leven dragelijk te maken. Colin Firth speelt een illusionist die als bijverdienste helderzienden en andere charlatans ontmaskert. Hiervoor wordt hij naar de Rivièra gehaald, waar een door Emma Stone gespeelde medium zich in het vertrouwen heeft gewurmd van een rijke familie. Voor het eerst lukt het Firth niet om de trucs te doorzien. In plaats daarvan raakt deze cynische aardrationalist betoverd door de charmes van zijn doelwit.

Magic in the Moonlight speelt zich af in de door Allen beminde jaren twintig. De jetset met hun avondkleding, auto’s en jazzmuziek wordt met veel liefde tot leven gewekt en schitterend gefilmd door de grote cameraman Darius Khondji (Se7en, Amour). Het thema van ratio versus spiritualisme, van scepsis versus verwondering en de vraag wat een mens gelukkig maakt wordt speels uitgewerkt en roept toch vragen op voor een goed gesprek achteraf. Ook valt er genoeg te lachen.

Al meer dan vier decennia maakt Allen vrijwel ieder jaar een film. Hij gelooft, zo zegt hij zelf graag, in de kwantiteitstheorie. Als hij veel films maakt, zit er af en toe iets goeds bij. In praktijk werkt dit heel aardig. Voor iedere gemakzuchtige Woody Allen-productie is een geïnspireerde te noemen. Maar bij Magic in the Moonlight rijst de vraag of zijn films niet allemaal goed zouden zijn, als hij er wat minder zou maken.

De film bevat veel scènes die maar niet op gang komen of waar de zaken expliciet worden uitgelegd, terwijl ze ook getoond konden worden in dramatische handelingen. Dit zijn zwaktes die hij had kunnen vermijden als er wat meer tijd in het script was gestoken. Dan was Magic in the Moonlight een film geweest die een breed publiek had bekoord, in de plaats van alleen Allen-bewonderaars.

De grootste fout zit hem overigens in de casting. Colin Firth (53) en Emma Stone (25) zijn fantastische, charismatische acteurs, maar ze hebben geen onderlinge chemie. Hun leeftijdsverschil roept natuurlijk associaties op met Allen’s eigen huwelijk en de incestbeschuldigingen die onlangs weer werden opgerakeld.

Hoewel het met deze film niets te maken heeft wil ik dit toch even zeggen tegen alle Woody Allen-haters met hun halfgeïnformeerde internetmeningen: hoe meer ik over de zaak lees, hoe meer ik er van overtuigd raak dat het niet waar is.

Bart Juttmann, bekend van de webserie Ideale Liefde, bespreekt op Joop wekelijks een film. Volg Bart ook op Twitter