Woede is slecht voor je gezondheid

Woede, boosheid. Het is slecht voor je gezondheid. Niet alleen voor de mensen die zo in hun boosheid opgaan dat ze zich erdoor mee laten slepen, maar ook voor degenen op wie de woede gericht is.

Beschaafde samenlevingen hebben mechanismen ontwikkeld om met de boosheid van individuen om te gaan, maar het lijkt erop dat de veranderingen in de samenstelling van die samenlevingen tot harde confrontaties leidt. Binnen verschillende culturen blijkt men namelijk ook verschillend om te gaan met woede. Wel uiten, of niet uiten?

Een dag nadat de woede van een klein deel van de bevolking op de creativiteit van Charlie Hebdo werd botgevierd is het moeilijk een stukje te schrijven. Waarom zou je iets schrijven over blafhoest, wintertenen of de zeven redenen dat je relatie is misgegaan? Ik ben fan van het tijdschrift sinds het Harakiri heette en was het blad ook trouw toen het onder de naam Echo des Savannes in de Franse kiosk lag en alleen daarom al voelt wat gisteren gebeurde ook als een aanslag op mij, mijn smaak, mijn gevoel voor humor, mijn culturele bagage. Daarom zocht ik troost bij een onderzoek dat iets vertelt over woede en gezondheid. Deze week verscheen een onderzoek over het uiten van woede bij Amerikanen en Aziaten. Wat helpt ons?

Gekeken werd naar de mate waarin mensen hun woede niet beheersen en laten gaan en de biologische markers van ontsteking en hartziekten. Amerikanen bleken een slechtere gezondheid te hebben als ze hun boosheid uitleefden: schelden, gemene dingen zeggen, met deuren slaan. We laten in dit lijstje ‘mensen vermoorden’ maar weg, want het lijkt zo extreem. Bij de Japanners in het onderzoek was iets heel anders te zien. Daar heb je te maken met een cultuur die openlijke emotionele uitingen afkeurt – zoals dat voor heel Azië geldt – en dus zou je hetzelfde als in de VS verwachten. Maar het uiten van je boosheid is ook een teken van je privileges. Je bent zo hoog en machtig in de samenleving, dat je dat mag en via het uiten van je woede demonstreer je dat. In Japan bleek het uiten van woede juist samen te gaan met betere gezondheid.

Of het allemaal klopt en wat je er praktisch mee moet, kan me verder niet zo veel schelen. Het gaat me veel meer om het feit dat woede en het uiten ervan per cultuur verschillen. Je moet de cultuur begrijpen om het te kunnen plaatsen. In een multiculturele samenleving heb je echter te maken met culturen die van elkaar lenen. Dat doen niet alle generaties overigens in even sterke mate, maar tweede generatie migranten doen dat zeker. Ik vrees een scenario waarbij ze helemaal buiten elke cultuur komen te staan en woede en het uiten ervan als geaccepteerde strategieën worden gezien van hun bedreigde culturele identiteit. Dat is geen samenleving van mensen die op allerlei manieren met elkaar om proberen te gaan, maar een woestijn waar de grap niet meer begrepen wordt en naar de Kalasjnikov gegrepen wordt, waar hard reageren op elkaar als bevrijdend en gezond makend wordt gezien.

Ik wil zo graag deel van een samenleving zijn waar de humor – ook de scherpe humor – onderdeel is van communicatie. Met een schietwapen met masker kun je niet communiceren en het maakt doodziek.

 

Het laatste boek van Ivan Wolffers is ‘Als de tijd voor altijd stil zou staan ‘

Volg Ivan Wolffers ook op Twitter Ivan schrijft voor Joop elke dag een Gezond Weetje van de Dag:  klik hier voor een overzicht