Wim Kieft: drank en dwangstoornis

Over ‘Kieft’, een mega-bestseller van een aantal jaren terug, was ik persoonlijk niet zo enthousiast. Noem het beroepsdeformatie, maar het gevoel dat de hoofdpersoon nog niet klaar was met zijn verslaving hinderde me. Ik denk dat veel lezers dat ook voelden, en dat daarin de belangrijkste verklaring ligt voor alle vragen aan schrijver Michel van Egmond over de gesteldheid van Wim Kieft. ‘Hoe is het nu met hem?’ impliceerde bezorgdheid. Twijfel ook aan de duurzaamheid van de vooruitgang die in het boek beschreven werd. Geen cocaïne meer, maar wel witte wijn?

Pas nu las ik het vorig jaar verschenen vervolg, De Terugkeer, en dat boek beviel me veel meer. De hoofdpersoon ontkent zijn alcoholprobleem een paar jaar verder niet meer, maar gaat er voor staan. Hij maakt het invoelbaar voor de lezer dat een klein slokje wijn drinken echt levensgevaarlijk kan zijn.

Wat het boek echt meerwaarde geeft is de dwangstoornis die Kieft ook nog blijkt te hebben als hij geheel gestopt is met gebruik van alcohol. Onder bijna iedere verslaving liggen vaak nog andere psychische problemen verborgen, zoals depressie of angstklachten.

De nuchtere Wim Kieft lijdt aan dwanghandelingen. Hij heeft een ‘obsessive compulsive disorder’ ofwel OCD. En ontdekt dit eigenlijk bij toeval, door een ontmoeting met psychiater Menno Oosterhoff. Oosterhoff is een expert op het terrein van de dwangstoornis én hij heeft het zelf ook (en hij dronk een tijdlang ook teveel…). Kieft leest ‘Vals alarm’, het boek van de psychiater en herkent zichzelf. En: zoekt professionele hulp.

Iedere professional in de verslavingszorg zou ‘De Terugkeer’ moeten lezen en het aanbevelen bij iedereen die hij/zij probeert te helpen. Het is een tijdloos boek over een complexe ziekte…