Willem-Alexander, doe iets!

Aan de formatietafel mag de monarch niet meer komen, daarom moet Willem iets verzinnen om relevant te blijven.

‘De dood van koningin Elizabeth de Tweede van Engeland markeert het einde van de naoorlogse orde in Europa’. Ik weet zeker dat een soortgelijke zin in een geschiedenisboek anno 2100 staat. Vanaf dit moment zijn we dus aan de goden overgeleverd, met Koning Sjarrel de Derde als hun voorlopige plaatsvervanger op aarde. Een goed moment om eens te kijken naar ons eigen koningshuis, of wat daarvan over is.

Dat ze tot haar overlijden bleef zitten, gaf Elizabeths koningschap het serene wat een monarchie nodig heeft. God, of in ieder geval de natuur, bepaalde de einddatum, niet de immer overactieve menselijke geest. Vergelijk dit eens met de troonswisseling in Nederland in 2013. Op 30 april van dat jaar, klokslag twaalf uur, tekende Beatrix de Akte van Abdicatie in het paleis op de Dam. Buiten juichte een met goedkope oranje versieringen uitgedoste menigte voor de nieuwe koning.

In de maanden voorafgaand aan de troonsbestijging van Willem-Alexander putte het Nederlandse volk zich uit in wansmakelijkheden. Zo kwam er een klef, Marco Borsato-achtig – dat kon toen nog – Koningslied vol taalfouten. Tien jaar later galmt de beroemdste kromme zin uit het nummer regelmatig na, bijvoorbeeld wanneer een overspelige zanger door zijn vrouw op straat wordt gezet. “De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier”, gniffelt men in zo’n geval.

Exact een decennium zit Willem-Alexander volgend jaar op de troon, in mijn beleving is hij als staatshoofd onzichtbaar. Hoewel een koningshuis ouderwets en ondemocratisch aanvoelt, kan het in lastige politieke kwesties zijn nut bewijzen door actief boven de partijen te staan. Koningin Beatrix deed dit tijdens ingewikkelde formaties. Aan de formatietafel mag de monarch niet meer komen, daarom moet Willem iets verzinnen om relevant te blijven.

Voortsukkelen tot een al even afgrijselijk ‘Koninginnelied’ voor Amalia zal het Huis van Oranje de das omdoen.